ចំណីខួរក្បាល

សុបិនអាមេរិកាំង (American Dream) ក្នុងមួយជីវិតមនុស្សដែលរស់នៅក្នុងស្រុកអាមេរិក មិនថាជាអ្នកមានកំណើតកើតជានៅទីនោះ ឬក៏អ្នកចំណូលថ្មីឡើយ គេមានពាក្យមួយឃ្លាសម្រាប់ធ្វើជាគោលដៅជីវិតគឺ American Dream (សុបិនអាមេរិកាំង) ។ ពាក្យនេះមានន័យយ៉ាងខ្លីថា៖ រស់តាមចំណង់របស់ខ្លួន ។ ចំណង់មនុស្សមានគ្រប់រសជាតិ ។ ខ្លះចង់រស់របៀបអភិជន តួកុន នាយទុន អ្នកជួយទុគ៌តជន ឬក៏ជាសាមញ្ញជន ជាដើម ។ល។ និយាយរួមចំណង់មនុស្សមានរាប់រយលាន ។ ដើម្បីបំពេញចំណង់ចំណូលចិត្តមនុស្សរាប់មិនអស់នេះ សហរដ្ឋអាមេរិកប្រកាន់យកគោលនយោបាយគ្រឹះមួយគឺ ឱកាសស្មើភាព (Equal Opportunity) ។ មិនថាកូនគេ ឬក៏កូនខ្ញុំឡើយ ។ បើវាចង់ធ្វើជាប្រធានាធិបតីនៃសហរដ្ឋអាមេរិក វាអាចប្រឹងប្រែងទៅតាមចំណូលចិត្ត ។ ជោគជ័យឬបរាជ័យ ជារឿងមួយផ្សេងទៀត ។ ពលរដ្ឋខ្មែរដែលធ្វើអន្តោប្រវេសមករស់នៅក្នុងស្រុងអាមេរិកដំបូងៗ ទាំងគេទាំងខ្ញុំ មិនសូវជ្រួតជ្រាបអំពីទិដ្ឋិសុបិនអាមេរិកាំងទេ ។ យើងត្រេកត្រអាលតែជាមួយនឹងឱកាសរៀនសូត្រនិងរកប្រាក់កាក់ដ៏ទូលំទូលាយ មិនធ្លាប់ជួបប្រទះសោះឡើយនៅក្នុងជីវិត ។ សម្រាប់ពួកយើង ថ្វីដ្បិតតែជួបនូវឧបស័គ្គខ្លះៗជាមួយនឹងភាសានិងវប្បធម៌រស់នៅ អ្វីៗគឺងាយស្រួលនៅក្នុងការរស់នៅស្ទើរតែរកពាក្យមកថ្លែងមិនបាន ។ យើងមានត្រឹមតែកម្លាំងបាយធ្វើការងារដូចសត្វពាហនៈ ក៏អាចមានលទ្ធភាពរស់នៅស្មើមុខស្មើមាត់នឹងមនុស្សដទៃទៀតដែរ ។ នេះគឺជាកត្តាមួយដែល សុបិនអាមេរិកាំង ភាគច្រើនក្លាយមកជាការពិត ទោះបីមានអ្វីធ្វើឲ្យយើងភ្ញាក់ពីដំណេកកណ្តាលទីក៏ដោយ ។ បច្ចុប្បន្ន ជនជាតិខ្មែរដែលធ្វើអន្តោប្រវេសមករស់នៅសហរដ្ឋអាមេរិក មានកំណើនប្រហែលជាជិតមួយលាននាក់ហើយ ។ ភាគច្រើន ពួកយើងរស់នៅក្នុងរដ្ឋ កាលីហ្វ័នីញ៉ា និង ម៉ាសាឈូសិត នាទីក្រុង ឡុងប៊ិច និង ឡូវែល ។ ឯរដ្ឋដទៃផ្សេងទៀតក៏មានខ្មែរយើងរស់នៅដែរ គ្រាន់តែមិនច្រើនដូចរដ្ឋទាំងពីរ ។ បើគិតចាប់ពីទសវត្សឆ្នាំ ១៩៨០មក ជនអន្តោប្រវេសខ្មែរចំនួនច្រើនលើសលប់ ដែលចូលមករស់នៅក្នុងស្រុកអាមេរិក គឺមានរយៈពេលជាង ៤០ឆ្នាំហើយ ។ មនុស្សជំនាន់ទីមួយដែលចូលមកកវែកកឆ្នាំនាគ្រានោះ ឥឡូវនេះក៏ដល់ពេលចូលនិវត្តន៍ហើយដែរ ។ ពួកគេក៏យល់ដឹងច្រើនគួរសម អំពីសុបិនអាមេរិកាំង ។ ដោយហេតុតែមនុស្សជំនាន់ទីមួយនោះ ជាក្រុមកវែកកឆ្នាំង ពួកគេត្រូវចំណាយពេលជាច្រើនឆ្នាំនៅក្នុងដំណើរជីវិត ដើម្បីស្វែងរកលំនឹងរស់នៅ ។ ទម្រាំដល់តែពេលមានឱកាសរស់នៅក្នុងសុបិនអាមេរិកាំង អ្នកខ្លះក៏បានចែកឋានទៅហើយ ។ ខ្លះក៏នៅសល់ពេលត្រឹមបួបដប់ឆ្នាំ ។ ជនជាតិខ្មែរជាអម្បូរប្រកបរបរកសិកម្មនៅក្នុងដំណើរជីវិត ។ ដូច្នេះ វាស្ទើរតែមិនពិបាកសន្និដ្ឋានទេថា សុបិនអាមេរិកាំង របស់ជនជាតិខ្មែរគឺទៅរស់នៅក្នុងទីណាដែលអាចដាំដុះដំណាំបន្លែបង្កាដើម្បីលម្ហែអារម្មណ៍កំដរជីវិតចុងក្រោយ ។ នេះគឺជាជម្រើសរបស់បងជីទួតមួយខ្ញុំពីរនាក់ ជាមួយនឹងជនជាតិខ្មែរមួយចំនួនទៀត ។ ផ្ទះចម្ការរបស់បងជីទួតមួយខ្ញុំស្ថិតនៅតំបន់ចុងកាត់មាត់ញកនៃរដ្ឋ ផ្លរីដា ភាគខាងត្បូង ។ គ្មានប៉ុស្តិទូរទស្សន៍ផ្សាយទៅដល់ទេ ។ ហើយក៏គ្មានប្រព័ន្ធទឹកភ្លើងដែរ ។ គាត់ជីកអណ្តូងនិងដាក់ពាងត្រងទឹកភ្លៀង ដើម្បីយកទឹកមកប្រើប្រាស់និងស្រោចដំណាំ ។ ដើម្បីមានឋាមពលអគ្គិសនីសាកថ្មទូរសព្ទក៏ដូចជាបំភ្លឺផ្ទះនិងទ្រទ្រង់ទូរទឹកកករក្សាចំណីអាហារ គាត់ដាក់ផ្ទាំងសូឡាមួយចំនួនសម្រាប់តម្រូវការទាំងនោះ ។ និយាយរួម ផ្ទះរបស់គាត់គឺមិនខុសអំពីផ្ទះខ្មែរនៅទីជនបទប៉ុន្មានឡើយ ។ ពេលខ្ញុំទៅលេងផ្ទះគាត់ម្តងៗ គាត់គ្មានម្ហូបអាហារអ្វីធំដុំទទួលពួកយើងទេ គឺមានតែផ្អកជូរដែលគាត់យកត្រីសាលម៉ុនមកច្នៃធ្វើ ផ្ទាប់ជាមួយនិងប្រពាយឬត្រសក់ដែលដាំនៅក្បែរផ្ទះ ស្ទៃជ្រក់ និងសម្លម្ជូរគ្រឿងឆ្អឹងជំនីជ្រូកឬសាច់គោដែលគាត់ទិញយកមកបង្កកទុកក្នុងទូរទឹកកក ជាមួយនឹងល្ហុងឬត្រកួន ។ វាជារឿងមួយមិនគួរឲ្យជឿ ដែលជនជាតិខ្មែរនៅស្រុកខ្មែរភាគច្រើននាំគ្នាលក់ស្រែចម្ការមកទិញផ្ទះបុរីរស់នៅក្នុងទីក្រុង ។ ឯខ្មែររស់នៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក នាំគ្នាលក់ផ្ទះនៅទីក្រុង ទៅរស់នៅក្នុងទីជនបទដាច់ស្រយាល ។ ការជ្រើសរើសរស់នៅក្នុងសុបិនអាមេរិកាំង តាមទំនៀមទម្លាប់ដូនតាខ្លួន ប្រហែលជាមិនមែនមានតែជនជាតិខ្មែរទេ ។ ក្រៅអំពីបងជីទួតមួយខ្ញុំ ជនជាតិ យួន លាវ ថៃ ហ្វីលីពីន និងសាសន៍អាស៊ីដទៃទៀតក៏នាំគ្នាទៅតាំងទីលំនៅនៅទីនោះច្រើនដែរ ។ ពួកគេភាគច្រើនរស់នៅជាលក្ខណៈភូមិកតូចៗលើដីទំហំប្រហែលកន្លះហិចតាទៅពីរហិចតា ដែលមានដំណាំហូបផ្លែមកពីតំបន់ត្រូពិកនៅជុំវិញផ្ទះ ។ ផលដំណាំជុំវិញផ្ទះទាំងនោះ ត្រូវបានប្រមូលទិញជាលក្ខណៈបណ្តាញ (Network) ពីសំណាក់ក្រុមហ៊ុនចែកចាយដែលបង្កើតឡើងដោយជាតិសាសន៍នីមួយៗ ។ បើតាមពត៌មានដែលខ្ញុំដឹងល្ហៀងៗ ក្រុមគ្រួសារលោក អុិត ប្រាង ដែលទៅធ្វើចម្ការជាលក្ខណៈឧស្សាហកម្មនៅទីនោះ ក៏ជាអ្នកប្រមូលទិញភោគផលចម្ការតាមផ្ទះមួយដែរ ។ បងជីទួតមួយខ្ញុំទាំងពីរនាក់និងកូនចៅរបស់ពួកគាត់ដែលនាំគ្នាទៅរស់នៅទីនោះ មានចម្ការប្រចាំគ្រួសារតូចៗចំនួន ៨ ។ ពួកគេអាចប្រមូលផលដំណាំលក់ឲ្យក្រុមហ៊ុនចែកចាយជាប្រចាំ ទោះបីចម្ការមួយប្រមូលផលបានត្រឹមមួយកេះ ឬមួយជាលក្តី ដ្បិតយើងប្រមូលចូលគ្នាទៅក៏បានជិត ១០កេះដែរ ។ ប្រាក់ចំណូលតិចតួចនេះ គឺគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ទិញសម្ភារៈធ្វើចម្ការក៏ដូចជាថែទាំដំណាំ ដោយមិនចាំបាច់ប្រើថវិការបស់និវត្តជនឡើយ ។ នេះគឺជាជម្រើសរស់នៅក្នុងសុបិនអាមេរិកាំងដ៏សាមញ្ញមួយ ដែលពលរដ្ឋខ្មែរមួយចំនួននៅក្នុងស្រុកអាមេរិក កំពុងអនុវត្តិ ៕