ចំណីខួរក្បាល

ចិត្តរាយមាយ កាលពីក្មេង ខ្ញុំធ្លាប់ឮពត៌មាននិយាយអំពីស្តេចឬមន្ត្រីខ្មែរ ធ្វើដំណើរលំហែឬទៅពិនិត្យសុខភាពនៅបស្ចឹមប្រទេស ក៏តែងតែកោតសសើរភ័ព្វវាសនាមនុស្សទាំងនោះ ។ ជាមួយនឹងការកោតសសើរ ខ្ញុំក៏មានកូនចិត្តប្រាថ្នាចង់មានវាសនាដូចអ្នកទាំងនោះដែរ ។ តាមពិតទៅ ជីវិតមនុស្សមិនខុសគ្នាទេ ។ ឯភ័ព្វវាសនា ក៏មិនអាស្រ័យលើភាវជាស្តេច មន្ត្រី ឬក៏រាស្ត្រក្រីក្រដែរ ។ អ្វីៗគឺអាស្រ័យនៅលើទេសកាលនិងការសម្រេចចិត្តសាងកម្មរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ ។ ជួលកាល ជីវិតដែលហាក់ដូចជាធ្លាក់ទៅដល់ផ្លូវទាល់ តែបែរជាមានអ្វីមួយមកជម្រុញស្ថានភាពទាល់ច្រកនោះ ឲ្យក្លាយទៅជាភ័ព្វសំណាងទៅវិញ ។ និយាយតាមត្រង់ ខ្ញុំមិនដែលដេកយល់សប្តិថាអាចមានលទ្ធភាពធ្វើតម្រាប់តាមពួកអភិជនខ្មែរ ដែលខ្ញុំធ្លាប់ឃើញតាមទំព័រសារពត៌មានកាលពីក្មេងនោះទេ ។ ក៏ប៉ុន្តែ កាលទេសៈនិងកម្មផលបានរុញច្រានជីវិតខ្ញុំឲ្យធ្លាក់ចូលទៅក្នុងគន្លងមួយ ដែលធ្វើឲ្យការយល់សប្តិអាចក្លាយមកជាការពិត ។ ដំណើរដើមទងកើតចេញអំពីគ្រោះកាចមួយដែលមានឈ្មោះថា ក៥ ឬកំណែនកាប់ព្រៃឈើធ្វើរបងការពារប្រទេសកម្ពុជា ។ ខ្ញុំសម្រេចចិត្តមិនចូលរួមនៅក្នុងកំណែននោះទេ ។ ក៏ប៉ុន្តែ វាជាកំណែនដែលមិនអាចប្រកែកបាន ។ ដូច្នេះ មធ្យោបាយតែមួយគត់សម្រាប់ខ្ញុំគឺ រត់ចោលស្រុក ។ ខ្ញុំបានក្លាយជាមនុស្សរត់ចោលស្រុកចាប់តាំងពីពេលនោះមក ។ សម្រាប់ខ្ញុំ ខ្ញុំមិនប្រាកដក្នុងចិត្តថា តើខ្ញុំជាមនុស្សរត់ចោលស្រុក ឬក៏ស្រុករត់ចោលខ្ញុំឡើយ ដ្បិតអីនាសម័យកាលនោះ ស្រុករបស់ខ្ញុំហាក់ដូចជាលះបង់ខ្ញុំមុនខ្ញុំលះបង់ស្រុក ។ ទុករឿងរត់ចោលស្រុកមួយអន្លើ ។ និយាយអំពីចិត្តរាយមាយវិញម្តង ។ កាលខ្ញុំចែចូវអ្នកផ្ទះខ្ញុំ យើងបានសន្យានឹងគ្នាថាយើងនឹងប្រឹងប្រែងស្វែងរកទ្រព្យធន ដើម្បីកសាងលំនៅដ្ឋាននៅស្រុកខ្មែរមួយ និងនៅស្រុកអាមេរិកមួយ ។ វាជាអ្វីដែលពួកយើងចាត់ទុកក្នុងចិត្តថា សុបិនកម្ពុជា (Cambodian dream) ។ កិច្ចសន្យានោះ មិនមានចារជាលាយល័ខអក្សរដូចសន្ធិសញ្ញាទេ ។ វាជាចំណុចរួមមួយដែលជម្រុញឲ្យយើងយកគ្នាជាប្តីប្រពន្ធ ។ ហើយក៏ជាគោលដៅអនាគតសម្រាប់ជីវិតយើងដែរ ។ ប៉ុន្តែ មកដល់ថ្ងៃនេះ សុបិនកម្ពុជា របស់ពួកយើងបានក្លាយទៅជាសុបិនរបស់មនុស្សដែលភ្ញាក់ពីដំណេក ។ កត្តាធំបំផុតដែលធ្វើឲ្យពួកយើងលះបង់សុបិនកម្ពុជាគឺដំណើរ កើត ចាស់ ឈឺ ស្លាប់ ។ ទម្រាំតែយើងរកប្រាក់កាក់បានគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីកសាងលំនៅដ្ឋាននៅក្នុងប្រទេសទាំងពីរ អាយុយើងឈានទៅដល់ ៥០ ឬ ៦០ ឆ្នាំហើយ ។ ទុពលភាពក៏ចូលមកដល់ដែរ ។ ចម្ងាយពីលំនៅដ្ឋានរបស់ពួកយើងនៅស្រុកអាមេរិកទៅដល់ទីក្រុងភ្នំពេញ គឺមានប្រវែងមួយចំហៀងផែនដី ដែលត្រូវចំណាយពេលធ្វើដំណើរតាមយន្តហោះមិនតិចជាង ២០ម៉ោងឡើយ ។ សម្រាប់មនុស្សដែលមានអាយុលើស ៦០ឆ្នាំ ការធ្វើដំណើរប្រចាំឆ្នាំប្រភេទនេះ វាមិនមែនជារឿងគួរឲ្យត្រេកត្រអាលទេ ។ ខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើដំណើរចុះឡើងប្រភេទនេះ ប្រមាណជាដប់ដងហើយនៅក្នុងជីវិតនេះ ។ បទពិសោធពេញខ្លួនហើយក៏លែងសូវត្រេកត្រអាលជាមួយនឹងការជិះយន្តហោះធ្វើដំណើរឆ្លងទ្វីបទៀតដែរ ។ កត្តាមួយទៀតដែលធ្វើឲ្យចិត្តខ្ញុំនឿយណាយអំពីសុបិនកម្ពុជាគឺ សតិសម្បជញ្ញៈ ។ សំបុត្រយន្តហោះសម្រាប់ធ្វើដំណើរទៅស្រុកខ្មែរម្តង ត្រូវចំណាយប្រមាណជា ១៥០០ដុល្លារ ។ បើខ្ញុំបង្វិលប្រាក់នេះទៅធ្វើជាអាហារូបករណ៍ សម្រាប់និស្សិតក្រីក្ររៀនវិជ្ជាជីវៈនៅក្នុងស្រុកខ្មែររយៈពេលបួនឆ្នាំ អាចនឹងជួយកែប្រែអនាគតរបស់មនុស្សម្នាក់បាន ។ ឧបមាថា ខ្ញុំមានលទ្ធភាពធ្វើដំណើរចុះឡើងពីស្រុកអាមេរិកទៅស្រុកខ្មែរបានចំនួន ១០ដង ទម្រាំដល់ពេលខ្ញុំស្លាប់ ។ ដូច្នេះ ប្រាក់សម្រាប់ទិញសំបុត្រយន្តហោះទាំងដប់ដងនេះ អាចយកទៅកែប្រែអនាគតនិស្សិតក្រីក្របាន ១០នាក់ តើខ្ញុំគួរជ្រើសរើសមួយណា៖ ជីវិតអត្តទត្ថបុគ្គលនិយមរបស់ខ្ញុំ ឬក៏សាងកុសលកម្ម? ចម្លើយរបស់ខ្ញុំប្រហែលជាមិនពិបាកទាយទេ ។ ក្រៅអំពីកត្តាពីរនេះ នៅមានកត្តាមនោសច្ចេតនារវាងកូនចៅថែមទៀត ។ តើកូននិងចៅរបស់ពួកយើងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា នៅពេលដែលយើងទៅរស់នៅឆ្ងាយអំពីពួកគេ ។ ទោះបីយើងមានលទ្ធភាពរស់នៅឯករាជ្យពីគ្នា ដោយមិនចាំបាច់ពឹងពាក់គ្នាទៅវិញទៅមកក៏ដោយ ក៏ចំណងមនោសច្ចេតនានៅតែតាមរុកគួនសតិអារម្មណ៍យើងមិនឈប់ឈរដែរ ។ ក្រៅអំពីនេះ យើងត្រូវការមនុស្សថែទាំផ្ទះយើង កំឡុងពេលដែលយើងទៅស្នាក់នៅឯជើងមេឃម្ខាងទៀតផង ។ សរុបសេចក្តីមក ការរៀបចំគម្រោងអនាគតជីវិត ហាក់ដូចជាមិនចាំបាច់ទេ ។ ជីវិតមនុស្សនិងសត្វ មានធម្មជាតិជាអ្នកតាក់តែង ។ នៅក្នុងដំណើរជីវិត អ្វីៗមិនទៀតទាត់ឡើយ ។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលយើងយកអ្វីដែលទៀតទាត់ (គម្រោងអនាគតជីវិត) មកផ្គុំជាមួយនឹងភាវមិនទៀងទាត់ នៅទីបំផុតភាវមិនទៀងទាត់ប្រាកដជាសម្រេចកិច្ចការជំនួសយើង ។ ចិត្តរាយមាយរបស់ខ្ញុំ សន្មត់ថាចប់ត្រឹមនេះ ។ ប៉ុន្តែ គម្រោងអនាគតរបស់យើងនៅមិនទាន់បិទទំព័រនៅឡើយទេ ។ ពេលខ្ញុំយកភាវមិនទៀងទាត់មកប្រើការបាន ខ្ញុំនឹងយកចិត្តរាយមាយរបស់ខ្ញុំមកបរិយាយបន្តទៅទៀត ៕