ចំណីខួរក្បាល

កុម្មុយនីស្តនិយម ឬអគារសង់លើរន្ទា (Communism) កាលលទ្ធិកុម្មុយនីស្តមានប្រជាប្រិយ យុវជនខ្មែរមួយចំនួនរាប់បញ្ចូលទាំងខ្ញុំម្នាក់ដែរបានសិក្សាគោលការណ៍ទ្រឹស្តីនៃលទ្ធិនេះ ។ អ្នកខ្លះរៀនអំពីកុម្មុយនីស្តពីព្រោះរដ្ឋតម្រូវឲ្យរៀន ។ ឯខ្ញុំរៀនអំពីកុម្មុយនីស្ត ព្រោះតែចង់យល់ដឹង ។ បន្ទាប់ពីប្រទេសសង្គមនិយមជាច្រើន ឈប់អនុវត្តិលទ្ធិកុម្មុយនីស្ត មនោគមវិទ្យានេះមិនសូវត្រូវបានគេផ្សព្វផ្សាយទូលំទូលាយដូចមុនទេ ។ យូរៗម្តង ខ្ញុំបានជួបនឹងមិត្តភក្តិដែលធ្លាប់រៀនអំពីកុម្មុយនីស្តនិយម ហើយក៏ជជែកគ្នាលេងអំពីចំណេះដឹងដែលយើងធ្លាប់បានរៀន ។ កុម្មុយនីស្តនិយមបានរលំរលាត់ព្រាត់ពីឆាកនយោបាយអន្តរជាតិក៏ពិតមែន ក៏ប៉ុន្តែគោលគំនិតស្នូលរបស់វាអត់វិនាសទៅណាទេ ។ វានៅសម្ងំសុខនៅក្នុងលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ ដោយបំភ្លៃឆ្នៃប្រតិស្ឋរូបរាងមិនឲ្យមនុស្សមើលយល់ងាយៗឡើយ ។ ប្រទេសប្រជាធិបតេយ្យអាស្រ័យគោលការណ៍ផ្តាច់ការមួយចំនួន បានយកមនោគមវិទ្យានិងយុទ្ធសាស្ត្រកុម្មុយនីស្តមកប្រើប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាពខ្ពស់គួរឲ្យកោតសសើរ ។ នៅក្នុងមេរៀនកុម្មុយនីស្តនិយម ចំណុចសំខាន់មួយដែលយើងត្រូវដឹងគឺ ភាវផ្តាច់ការនៃវណ្ណៈអធន (Dictatorship of the Proletariats) ។ នៅពេលគោលការណ៍នេះត្រូវបានគេយកមកច្របល់ចូលក្នុងក្របខណ្ឌនៃលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យអាស្រ័យទីផ្សារសេរី វាបានក្លាយខ្លួនទៅជា ភាវផ្តាច់ការនៃឧកញ៉ាអភិជន (Dictatorship of the Oligarchs) ។ ការបែងចែកធនធានរដ្ឋ មិនមែនស្ថិតនៅក្នុងដៃមហាជនទេ គឺស្ថិតនៅក្នុងដៃអភិជននាយទុនប្រតិកិរិយាមួយក្តាប់តូច ដែលមានទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងក្បាលម៉ាសុីនកាន់អំណាច ។ ការវិវត្តន៍នៃមនោគមវិទ្យានេះ នៅមានច្រើនដំណាក់កាលនិងទិដ្ឋភាពផ្សេងទៀត ។ ក៏ប៉ុន្តែ ខ្ញុំសូមលើកយកតែដំណាក់កាលចុងក្រោយបំផុតមកបរិយាយនៅក្នុងអត្ថបទនេះ ។ ដំណាក់កាលចុងក្រោយដែលជាដំណាក់កាលរសើបនិងគួរឲ្យខ្លាចជាទីបំផុតនោះគឺ ការកំចាត់យុទ្ធមិត្ត ។ ការធ្វើនយោបាយរមែងមានយុទ្ធមិត្តជាច្រើនពួតដៃគ្នាតស៊ូរកជ័យជម្នះ ។ បន្ទាប់ពីទទួលបានជ័យជម្នះ យុទ្ធមិត្តទាំងនោះបែងចែកតួនាទីនិងធនធានគ្នា (Dividing the spoils) ដើម្បីកាន់កាប់ ។ ធនធាន (Resources) និងតួនាទីមានដែនកំណត់ ។ ឯមហិច្ឆតានិងការរីករាលនៃតម្រូវការរបស់សហការីនិងទាយាទ គ្មានដែនកំណត់ទេ ។ ដូច្នេះ ការកាត់ក្បាលតម្រូវមួក គឺចាំបាច់ត្រូវតែធ្វើ ។ នៅក្នុងរចនាសម្ព័ន្ធនៃគោលការណ៍កុម្មុយនីស្តនិងរបបផ្តាច់ការ គឺផ្តោតលើអំណាចប្រមូលផ្តុំជាធំ ។ ដើម្បីប្រមូលផ្តុំអំណាច គេត្រូវប្រើយុទ្ធសាស្ត្រពីរ ។ ទីមួយគឺ ដើរកូនអុក ។ និងទីពីរ បោចរោមមាន់ម្តងមួយ ។ ដើរកូនអុកគឺសំដៅដល់ការរុញអ្នកខ្សោយនិងមនុស្សដែលមានហានិភ័យខ្ពស់ចេញឲ្យឆ្ងាយពីប្រភពអំណាច (Isolated from the network) ឬនិយាយមួយបែបទៀត ផ្តាច់ទំនាក់ទំនងយុទ្ធមិត្តដែលអាចសាមគ្គីគ្នាតតាំ ឲ្យនៅឆ្ងាយពីគ្នា ។ ជំហានទីពីរគឺ បោចរោមមាន់ម្តងមួយ ដែលភាសាអង់គ្លេសហៅថា Purges ។ បោចរោមមាន់ម្តងមួយសម័យនេះ មានរូបភាពមិនដូចសម័យមុនទេ ។ គេមិនបំបាត់បុគ្គលចេញអំពីឆាកនយោបាយឡើយ ។ យុទ្ធសាស្ត្រដ៏មានប្រជាប្រិយបំផុតគឺ តម្លើងតួនាទី (Promote) បុគ្គលឲ្យទៅនៅកន្លែងមួយដែលគ្មានន័យ ឬគ្មានឥទ្ធិពល ។ បន្ទាប់ពីបំបែកកូនអុកឲ្យចូលក្នុងជំរំលត់ដំរួច គេទាញកូនអុកណាដែលមានសារប្រយោជន៍ខ្លាំង បង្ហាញភក្តីភាពខ្ពស់ និងគួរជាទីទុកចិត្តជាងគេ ឲ្យមកនៅក្បែរធ្វើជាខ្សែរការពារក៏ដូចជាទ័ពសម្រាប់ប្រយុទ្ធកំចាត់សត្រូវ ។ មកដល់តំណាក់កាលនេះ គេចាប់ផ្តើមវាយតម្លៃ ថាតើមាន់ដែលគេលួចដករោមម្តងមួយៗនោះ វារលោះរោមល្មមធ្វើសុីហើយឬនៅ ។ នៅពេលស្ថានភាពអំណោយផលនិងឧកាសមកដល់ ប្រតិបត្តិការស្ងោរមាន់នឹងចាប់ផ្តើម (When the condition is right, all hell will break lose, at this point!) ។ នៅក្នុងដំណាក់កាលនេះ យុទ្ធមិត្តដែលមានឱកាសអង្គុយសុីមាន់ស្ងោរនៅសល់មិនច្រើនឡើយ ។ យុទ្ធសាស្ត្រដករោមមាន់និងធ្វើមាន់សុី វាលំបាកល្មមទេ ។ អ្វីដែលលំបាកខ្លាំង គឺការដាក់ឈាមថ្មីជំនួសឈាមចាស់ ។ កើតចាស់ឈឺស្លាប់ ជាច្បាប់ធម្មជាតិ ។ មេផ្តាច់ការខ្លាំងយ៉ាងណាក៏គេចពីសេចក្តីស្លាប់មិនរួចដែរ ។ ដូច្នេះ គេចាំបាច់ត្រូវតែដាក់ទាយាទឲ្យបន្តវេនដើម្បីដឹកនាំប្រទេសឲ្យនៅលើគន្លង"សន្តិភាព"បន្តទៅទៀត ។ អ្វីដែលជាឆ្អឹងទទឹងកនៅតំណាក់កាលនេះ គឺរបបផ្តាច់ការដែលជាផ្លែផ្កានៃលទ្ធិកុម្មុយនីស្តនោះ រមែងមានឋានានុក្រមស្នងអំណាចដូចជារដ្ឋាភិបាលនៅក្នុងលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យដែរ ។ ជាទូទៅ នៅពេលដែលលេខាបក្សអស់លទ្ធភាពដឹកនាំ អំណាចគឺត្រូវផ្ទេរមកឲ្យអនុលេខា ។ សម័យនេះគេប្រើពាក្យ ប្រធាន អនុប្រធាន និង លេខា នៅក្នុងឋានានុក្រម ។ នៅពេលឋានានុក្រមត្រូវបានមើលរំលង ភាពឆ្គាំឆ្គងអាចនាំទៅរកការបែកបាក់ ។ កាលរៀនលទ្ធិកុម្មុយនីស្តនៅមហាវិទ្យាល័យ លោកគ្រូខ្ញុំគាត់បាននិយាយពាក្យមួយឃ្លាដែលខ្ញុំចងចាំរហូតដល់ថ្ងៃនេះ៖ លទ្ធិកុម្មុយនីស្តគ្មានគ្រឹះឫសគល់ទេ ។ វាច្បិចយកគំនិតពីនេះមន្តិច ពីនោះបន្តិចមកផ្គុំគ្នា ប្រៀបដូចជាគេកសាងអគារនៅលើរន្ទា ។ ពេលអគារវារីកធំលើសកម្រិតដែលរន្ទាអាចទ្រាំទ្របាន វានឹងរលំបាក់បែកខ្ទេចខ្ទីតែម្តង ។ ដូចគ្នាដែរ របបផ្តាច់ការដែលពឹងលើឡប់ឡែនៃលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យអាស្រ័យសេរីភាពនោះ គឺមិនខុសអំពីអគារសង់លើរន្ទាទេ ។ ហានិភ័យនៃការដួលរលំគឺសំងំនៅជាប់នឹងខ្លួនប្រៀបបាននឹងស្រមោលដែលអន្ទោលតាមប្រាណ ៕