ចំណីខួរក្បាល

មនុស្សឱកាសនិយម ខ្ញុំជាមនុស្សឱកាសនិយម ។ Yes, I am an opportunistic person! ទុក្ខកង្វល់របស់អ្នកដទៃ វាជាសេចក្តីសុខនិងសារប្រយោជន៍សម្រាប់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំមិនដឹងថា ខ្ញុំក្លាយជាមនុស្សឱកាសនិយមពីពេលណាមកទេ ។ ប៉ុន្តែ បើតាមការសន្និដ្ឋានរបស់ខ្ញុំ វាអាចចាប់ផ្តើមនាថ្ងៃមួយដែលខ្ញុំទើបនឹងមកដល់សហរដ្ឋអាមេរិក ។ ខ្ញុំចូលមករស់នៅក្នុងរដ្ឋមីនីសូតានៃសហរដ្ឋអាមេរិកនាខែមករា ។ គ្រានោះធាតុអាកាសត្រជាក់ខ្លាំងណាស់ ។ សម្លៀកបំពាក់សម្រាប់រដូវរងារដែលខ្ញុំទិញពីស្រុកសៀមមក មិនអាចប្រើប្រាស់កើតឡើយ ។ ដូច្នេះ បងប្រុសខ្ញុំបាននាំខ្ញុំទៅរកទិញសម្លៀកបំពាក់មួយចំនួនទុកសម្រាប់ប្រើប្រាស់ប្រចាំថ្ងៃ ។ ទៅដល់ហាងលក់សម្លៀកបំពាក់ដ៏ធំមួយ គាត់នាំខ្ញុំទៅរកទិញអាវរងារដែលមានកម្រាស់ក្រាស់ជាងបាវក្រចៅហើយពាក់ទៅធ្ងន់ដូចស្ពាយទៃអង្ករ ។ នៅកន្លែងមួយនោះ គេដាក់ស្លាក On Sale បិទនៅចុងស្នួរព្យួរខោអាវ ។ បងខ្ញុំប្រាប់ថា ទីនេះគេដាក់លក់ឥវ៉ាន់ចុះតម្លៃ ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំគួរចូលទៅរកមើលសម្លៀកបំពាក់នៅកន្លែងហ្នឹង ដើម្បីស្វែករកសម្លៀកបំពាក់ដែលមានតម្លៃថោក ។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមកត់ចំណាំពាក្យ On Sale ជាមួយនឹងឥវ៉ាន់លក់បញ្ចុះតម្លៃចាប់ពីពេលនោះមក ។ ប៉ុន្តែមិនសូវខ្វល់ខ្វាយនឹងឱកាសទិញរបស់របរលក់ក្រោមតម្លៃនេះប៉ុន្មានទេត្បិតមិនទាន់យល់អំពីសារសំខាន់របស់វា ។ លុះបីឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំបានចូលទៅធ្វើការក្រោយម៉ោងរៀននៅក្នុងហាងលក់សម្លៀកបំពាក់មួយ ។ ដោយហេតុខ្ញុំមិនដែលនិងមិនចេះបញ្ជាម៉ាសុីនគិតលុយ តួនាទីដំបូងរបស់ខ្ញុំគឺជាអ្នកយាមបន្ទប់លសម្លៀកបំពាក់និងយកសម្លៀកបំពាក់ដែលអតិថិជនមិនត្រូវការទៅរៀបដាក់តាំងលក់នៅកន្លែងដើមវិញ ។ ខ្ញុំហ្វឹកហាត់ការងារប្រហែលមួយឆ្នាំក្រោយមកក៏ត្រូវបានគេតម្លើងតួនាទីឲ្យចាត់ចែងការងារបុគ្គលិកវិញម្តង (Supervisor) ។ គឺនៅគ្រានោះហើយដែលខ្ញុំចាប់ផ្តើមយល់លម្អិតអំពីសារប្រយោជន៍នៃគោលការណ៍ឱកាសនិយម (Opportunism) ។ ក្នុងប្រតិបត្តិការលក់សម្លៀកបំពាក់នៅអាមេរិកគឺផ្អែកតាមរដូវកាល គិម្ហន្តរដូវ វស្សន្តរដូវ សរទរដូវ និង ហេមន្តរដូវ (Summer, Falls, Winter, and Spring) ។ នៅចុងរដូវនីមួយៗ គេត្រូវយកឥវ៉ាន់សម្រាប់រដូវថ្មីមកដាក់លក់ ។ ដូច្នេះ ឥវ៉ាន់ដែលសល់ពីរដូវចាស់នោះតែងតែត្រូវបានបញ្ចុះតម្លៃ ដើម្បីយកកន្លែងដាក់លក់ឥវ៉ាន់ដែលទើបនឹងមកដល់ថ្មីៗ ។ របៀបបញ្ចុះតម្លៃគឺមានបីដំណាក់កាលដែលភាសាអង់គ្លេសហៅថា៖ First Markdown, Second Markdown, and Final Markdown ។ ដំណាក់កាលទីមួយគេចុះតម្លៃ ២០ភាគរយ ។ ដំណាក់ទីពីរ ២០ភាគរយទៀត ។ ដំណាក់កាលចុងក្រោយក៏ ២០ភាគរយផងដែរ ។ សរុបទាំងអស់ ៦០ភាគរយនៃតម្លៃសរុប ។ សម្លៀកបំពាក់ដែលលក់មិនអស់បន្ទាប់ពីចុះតម្លៃអស់៦០ភាគរយ យើងកត់តម្លៃចុងក្រោយទុកកាត់កងជាមួយពន្ធប្រចាំឆ្នាំ ។ រួចហើយប្រមូលដាក់ក្នុងឡាំងធំៗដើម្បីបញ្ជូនឲ្យអង្គការឬស្ថាបន័មនុស្សធម៌នានាលក់ថោកៗ ឬក៏ដឹងទៅឲ្យពលរដ្ឋអត្តខាត់នៅតាមជំរំជនភៀសខ្លួនឬប្រទេសក្រីក្រ ។ បន្ទាប់ពីយល់អំពីដំណើរការលក់សម្លៀកបំពាក់នេះ ខ្ញុំកម្រទិញសម្លៀកបំពាក់ដែលលក់មិនចុះតម្លៃណាស់ ។ ខ្ញុំដឹងថាពេលណាដែលត្រូវទៅរកសម្លៀកបំពាក់សម្រាប់ប្រើប្រាស់ ។ ជាលទ្ធផល ខ្ញុំអាចសន្សំប្រាក់ពី ២០ទៅ៦០ភាគរយ ក្នុងការចំណាយលើសម្លៀកបំពាក់ ។ សម្រាប់អ្នករស់នៅអាមេរិកដែលចង់ដឹងថាពេលណាជាឱកាសអតិប្បមាក្នុងការទិញសម្លៀកបំពាក់បានថោកបំផុតនោះ ទៅរកទិញនៅអាទិត្យទីពីរនៃខែមករា ។ រយៈពេលមួយខែបន្ទាប់ពីអាទិត្យទីពីរនៃខែមករានោះ គឺជាពេលវេលាដែលសម្លៀកបំពាក់ចុះថោកបំផុតហើយ ។ ក្រៅអំពីសម្លៀកបំពាក់ ចំណីអាហារនិងរបស់របរប្រើប្រាស់ក្នុងផ្ទះប្រចាំថ្ងៃក៏យើងអាចប្រើឱកាសនិយមសន្សំប្រាក់បានដូចគ្នា ។ ជាទូទៅ ហាងលក់គ្រឿងឧបភោគបរិភោគនៅសហរដ្ឋអាមេរិក ជាប្រភេទលក់ដូរយកកម្រៃ (Consignments) ។ មានន័យថាក្រុមហ៊ុនឬអ្នកផលិតយកឥវ៉ាន់មកដាក់ឲ្យគេលក់ជំនួសខ្លួន ហើយបែងចែកប្រាក់ចំណេញទៅឲ្យអ្នកលក់ ។ ប្រតិបត្តិការគឺស្រដៀងគ្នានឹងការលក់សម្លៀកបំពាក់ដែរ ។ បញ្ហាគឺទីកន្លែង(Spaces)សម្រាប់ដាក់លក់ផលិតផល ។ នៅពេលដែលឥវ៉ាន់ចាស់លក់មិនទាន់អស់ ឥវ៉ាន់ថ្មីដឹកមកដល់ គេចាំបាច់ត្រូវតែបញ្ចុះតម្លៃដើម្បីរកទីកន្លែងផ្ទុកឥវ៉ាន់មកដល់ថ្មី ។ ក្នុងនាមជាអតិថិជន យើងអាចបែងចែករបស់របរដែលយើងត្រូវការប្រចាំគ្រួសារជារបស់ដែលគ្មានកាលកំណត់ដូចជាអំបិល ស្ករ សាប៊ូ ច្រាសដុសធ្មេញជាដើម ។ល។ មួយឡែកនិងរបស់ដែលមានកាលកំណត់មួយឡែក ។ របស់ដែលគ្មានកាលកំណត់យើងអាចទិញស្តុកទុកប្រើប្រាស់សម្រាប់រយៈពេល៦ខែទៅ១ឆ្នាំ នៅពេលដែលរបស់ទាំងនោះត្រូវបានគេលក់ចុះតម្លៃ ។ ឯរបស់ដែលមានកាលកំណត់យើងទិញយកមកស្តុកទុកប្រើរយៈពេលពី៣ខែទៅ៦ខែ ។ យើងបន្តទិញស្តុកទុកប្រើជាប្រចាំនៅពេលឱកាសហុចឲ្យ ។ ជាទូទៅ របស់ចង្អៀតឃ្លាំងគេដាក់លក់ចុះតម្លៃពី ១៥ទៅ៤០ ភាគរយ ។ ក្រៅអំពីយុទ្ធសាស្ត្រឱកាសនិយមទិញរបស់ប្រើប្រាស់នេះ ការចូលជាសមាជិកនៃហាងលក់ចំណីអាហារណាមួយដែលមានលក់របស់យើងត្រូវការជាប្រចាំច្រើននោះ ក៏ផ្តល់សារប្រយោជន៍ឲ្យយើងច្រើនដែរ ។ ជាទូទៅសមាជិករបស់ហាងអាចមានឱកាសទិញរបស់ចុះតម្លៃពី ២០ទៅ៥០ភាគរយជាប្រចាំ ។ ការប្រើយុទ្ធសាស្ត្រឱកាសនិយមនេះ ឃើញថាសម្រួលដល់ការរស់នៅរបស់ខ្ញុំច្រើនណាស់រយៈពេលជាង២០ឆ្នាំកន្លងទៅនេះ ។ តម្រូវការនៃថវិកាសម្រាប់រស់នៅក៏មានភាពធូស្រាលបន្តិចដែរ ។ បើមនុស្សទូទៅត្រូវការប្រាក់២មុឺនដុល្លារដើម្បីទ្រទ្រង់ជីវិតរយៈពេលមួយឆ្នាំ ខ្ញុំអាចរស់បានដោយប្រើថវិការត្រឹម ១មុឺន៥ពាន់ប៉ុណ្ណោះ ៕