រឿង ដៃ ជើង និង មាត់ ច្រណែននឹងក្រពះ
(បទពាក្យ ៧)
ថ្ងៃមួយដៃជើងនិយាយថា ពួកយើងធ្វើការហត់នឿយក្រៃ
បែរមើលទៅមាត់មិនធ្វើអ្វី រង់ចាំតែឆីអត់ជួយសោះ ។
ជើងថាពីព្រឹកទល់ព្រលប់ ខ្ញុំដើរចរច្រប់គ្មានពេលលស់
ធ្វើការរាល់ថ្ងៃ មិនឲ្យខ្ចោះ ទៅនេះទៅនោះឥតស្រាកស្រាន្ត ។
ដៃថ្លែងថាខ្ញុំក៏មិនស្ងៀម ភ្ញាក់ពីព្រហាមលុបលាងប្រាណ
សម្អាតរូបកាយរួចហើយបាន ចាប់កាន់ចំណីបញ្ចុកមាត់ ។
មាត់ឮដូច្នោះក៏ឆាប់ឆ្លើយ អ្នកយល់ខុសហើយខ្ញុំក៏ហត់
រាល់ថ្ងៃហាស្តីយ៉ាងទៀងទាត់ ចំណីគ្រប់ម៉ាត់ខំទំពា ។
បើថាដូច្នេះចុះអាហារ បានទៅនរណាទទួលវា
ដៃហើយនិងជើងសួរព្រមគ្នា មាត់ថាវាធ្លាក់ទៅក្រពះ ។
ក្រពះនេះមិនដែលធ្វើអ្វី ខ្ជិលច្រអូសក្រៃឥតអៀនខ្មាស់
ចាំតែទទួលផលដល់ផ្ទះ គ្មានចិត្តជួយខ្នះខ្នែងយើងទេ ។
ជើងក៏និយាយដោយកំហឹង យើងប្រឹងធ្វើការឥតទំនេរ
ដៃថាខ្ញុំក៏ធ្វើឥតល្ហែ តែបែរផលបានទៅក្រពះ ។
ពីថ្ងៃនេះទៅឈប់ធ្វើការ មាត់ក៏ឈប់ហាលៃយកឈ្នះ
ដៃជើងមាត់ខឹងនឹងក្រពះ នាំគ្នារូតរះផ្អាកការងារ ។
ពេលដៃជើងមាត់ឈប់កម្រើក លទ្ធផលកក្រើកដល់កាយា
ក្រពះរួមស្វិតឥតអាហារ នាំឲ្យកាយាខ្សោយស្គមស្គាំង ។
រីឯដៃជើងក៏ខ្សោយដែរ កើតទុក្ខឥតល្ហែគ្មានកម្លាំង
នាំគ្នាប្រឈមមុខតតាំង បែរជាប្រឆាំងនឹងខ្លួនឯង ។
ដ្បិតអីក្រពះទទួលផល យកមកចែកផ្តល់គ្រប់កន្លែង
ផ្គត់ផ្គង់រូបរាងកាយនេះឯង ឲ្យផុតចំបែងផងនានា ។
ពេលនោះដៃជើងហើយនិងមាត់ បានយល់ប្រាកដពីហេតុការណ៍
ទាល់តែពួកគេរួបរួមគ្នា ប្រឹងធ្វើការងារទើបប្រាណបាន ។
ទទួលក្តីសុខផុតអំពល់ ជួយផ្តល់ឋាមពលទាំងប៉ុន្មាន
ឲ្យអវយវៈទូទាំងប្រាណ មានសុខមាលភាពល្អប្រពៃ ៕
យើងមិនអាចកាត់ផ្តាច់សុខមាលភាពរបស់យើង ចេញពីសុខមាលភាពសង្គមបានទេ
No comments:
Post a Comment