ចំណីខួរក្បាល

ជំនឿលើព្រលឹងដូនតា (Spiritual Belief) មុនពេលបានភពប្រសព្វជាមួយនឹងសាសនានានាដូចជា ព្រហ្មញ្ញសាសនា ព្រះពុទ្ធសាសនា និង គ្រីសសាសនា ពលរដ្ឋខ្មែរគោរពបូជាអ្នកតា ។ ភូមិខ្មែរនីមួយៗ ជាទូទៅច្រើនមានខ្ទមអ្នកតាមួយនៅក្បែរនោះ ។ អ្នកស្រុកតែងតែយកសំណែនទៅដាក់ ឬក៏អុចធូបបន់ស្រន់នៅមុខខ្ទមអ្នកតា បន្ទាប់ពីឆ្លងផុតគ្រោះភ័យ ឬក៏ដើម្បីសុំឲ្យបានជោគជ័យនៅក្នុងកិច្ចការអ្វីមួយ ។ សព្វថ្ងៃ យើងមិនសូវឃើញមានខ្ទមអ្នកតានៅតាមភូមិទៀតទេ លើកលែងតែអ្នកតាធំៗដូចជាអ្នកតា ឃ្លាំងមឿង អ្នកតាមេស ជាដើម ។ ក៏ប៉ុន្តែ យើងសង្កេតឃើញមានខ្ទមទេវតា ឬរានទេវតានៅមុខផ្ទះអ្នកស្រុកស្ទើរតែគ្រប់ផ្ទះ មិនថាក្នុងទីក្រុងឬជនបទឡើយ ។ រានទេវតានេះដើរតួជាខ្ទមអ្នកតាផង និងជាទីសក្ការៈនៃព្រលឹងដូនតាផង ។ ព្រលឹងដូនតាមិនមែនជាអាទិទេពទេ ។ រីឯអ្នកតាក៏ប្រហែលជាមិនមែនអាទិទេពដែរ ។ ក៏ប៉ុន្តែ ពលរដ្ឋខ្មែរហាក់ដូចជាមិនបែងចែកអាទិទេពនិងអ្នកតា ឬព្រលឹងដូនតាឡើយ ។ ទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែជាសភាវៈមានអំណាច ។ អ្វីដែលជាភាពខុសគ្នារវាងព្រលឹងដូនតា និង អ្នកតាឬអាទិទេព គឺស្ថិតត្រង់ព្រលឹងដូនតាគ្រុបគ្រងតែនៅក្នុងគ្រួសារនីមួយៗ មិនមានឥទ្ធិពលនៅក្នុងសហគមទេ ។ ឯបុព្វការីជនដែលតំណាងឲ្យព្រលឹងដូនតានោះ ក៏មិនមានអ្វីសម្គាល់ជាលក្ខណៈសាកលដែរ ។ ការគោរពបូជា ភាគច្រើនគឺស្ថិតនៅក្នុងចិត្ត ជាជាងស្ថិតនៅលើនិមិត្តរូបអ្វីមួយ ។ តាំងតែពីបុរមបុរាណមក ខ្មែរយើងមិនសូវហ៊ានប្រព្រឹត្តិអំពើអាក្រក់ដូចជាកុហកបោកប្រាស់អ្នកភូមិផងរបងជាមួយឡើយ ដ្បិតខ្លាចអ្នកតាកាច់ ។ "អ្នកតាកាច់" គឺជាយុត្តិធម៌ក្រៅប្រព័ន្ធមួយដែលជួយរារាំងមនុស្សនៅក្នុងសង្គមកុំឲ្យប្រព្រឹត្តិអំពើអាក្រក់ ជាពិសេសការបោកប្រាស់គ្នា ។ ក៏ប៉ុន្តែ ផ្នត់គំនិតអ្នកតាកាច់នេះ បានសាបរលាបអំពីសង្គមខ្មែរស្ទើរតែអស់រលីងទៅហើយ ។ ជាលទ្ធផល មានមនុស្សជាច្រើននៅក្នុងសង្គមខ្មែរហ៊ានកេងប្រវ័ញ្ចបោកប្រាស់គ្នាដោយគ្មានខ្លាចរអា ។ ប្រការនេះក៏បានរបូតរលូតចូលមកក្នុងសង្គមគ្រួសារខ្លះៗដែរ ។ នៅក្នុងស្មារតីគោរពព្រលឹងដូនតា គោលការណ៍ព្រហ្មវិហាធម៌ មេត្តា ករុណា មុទិតា និង ឧបេក្ខា ដើរតួសំខាន់ជាទីបំផុត ។ បងប្អូនបង្កើត ឬក៏អាចដល់ជីដូនមួយ កម្របង្កទុក្ខលំបាកនិងច្រណែននិន្ទាឈ្នានីសគ្នាណាស់ ។ ភាពស្មោះត្រង់នឹងគ្នាគឺគ្មានលក្ខខណ្ឌឡើយ ។ ប្រការតែមួយគត់ដែលធ្វើឲ្យយើងប្រកាន់ខ្ជាប់នូវអាកប្បកិរិយានេះ គឺយើងខ្លាចបុព្វការីជនដាក់ទណ្ឌកម្មនៅក្នុងរូបភាពផ្សេងៗ ។ វាជាអរូបជំនឿមួយ ដែលខ្ញុំគិតថាសូម្បីតែមនុស្សបានបួសរៀនមានចំណេះដឹងជ្រៅជ្រះយ៉ាងណា ក៏មិនហ៊ានប្រមាទដែរ ។ អ្វីដែលជារឿងគួរឲ្យស្ញប់ស្ញែញនោះគឺថា យើងមិនអាចបញ្ជាក់អំពីភស្តុតាងជាក់លាក់បានទេ ថាតើគ្រោះ ឬលាភណាមួយ កើតចេញអំពីអន្តរាគមរបស់ព្រលឹងដូនតា (Divine Intervention) ។ ក៏ប៉ុន្តែ មនុស្សជាច្រើន នៅតែកោតក្រែងនិងជឿលើព្រលឹងដូនតា ។ ទោះបីជាយើងមិននិយាយលាតត្រដាងជាសាធារណក៏ដោយ ក៏យើងលាក់ទុកជំនឿនោះនៅក្នុងចិត្តដែរ ។ មួយជីវិតនេះ ខ្ញុំសង្ស័យថាបានភពប្រសព្វជាមួយនឹងព្រលឹងដូនតា យ៉ាងហោចណាស់ក៏ពីរដង ។ ម្តងនោះខ្ញុំគេចពីកំណែន ក៥ នៅដើមទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៨០ ទៅលាក់ខ្លួនពួនអាត្មាជាមួយនឹងបងប្រុសនៅក្នុងខេត្ត កំពង់ធំ ដោយទុកម្តាយមេម៉ាយនិងប្អូនពៅឲ្យនៅធ្វើចម្ការឯខេត្ត កំពង់ចាម តែពីរនាក់ម៉ង់ៗ ។ ប្អូនខ្ញុំកាលនោះវាកំពុងនៅរៀន ។ ដូច្នេះ កិច្ចការចម្ការស្រែដើម្បីទ្រទ្រង់ជីវិតត្រូវម្តាយខ្ញុំជាអ្នករ៉ាប់រងតែម្នាក់ឯង ។ ពួនស្នាក់នៅកំពង់ធំបានជិតកន្លះឆ្នាំ ខ្ញុំស្រាប់តែឈឺធ្មេញយ៉ាងខ្លាំងរហូតដល់ស្រែកយំដូចកូនក្មេង ។ លេបឬក៏ដាក់ថ្នាំអ្វីក៏មិនបាត់ដែរ ។ ទាល់ចំណេះ ម្តាយក្មេករបស់បងប្រុសខ្ញុំក៏ទៅអញ្ជើញមេមត់នៅក្នុងភូមិមកជួយព្យាបាល ។ មេមត់ចូលរូបហើយនិយាយរបៀបខឹងថា ខ្មោចឪពុកខ្ញុំខឹងនឹងខ្ញុំដោយសារតែមិននៅជួយម្តាយប្រកបការងារចិញ្ចឹមជីវិត ។ បន្ទាប់ពីសន្យាថា ខ្ញុំនឹងវិលត្រឡប់ទៅរស់នៅជុំនឹងម្តាយវិញ មេមត់នោះក៏ចេញរូបវិលមកកាន់សភាពធម្មតា ។ ឯការឈឺធ្មេញរបស់ខ្ញុំក៏បាត់ដូចគេបេះភ្លាមៗដែរ ។ អព្ភូតហេតុទីពីរគឺកើតមានប្រមាណជា ៩ឆ្នាំកន្លងទៅនេះ ។ កាលនោះ ភរិយាខ្ញុំទើបនឹងសម្រាលកូនបានមួយឆ្នាំ ។ គាត់ធុញថប់តប់ប្រមល់ដោយសារតែរកការងារធ្វើមិនបាន ។ មិត្តភក្តិគាត់ម្នាក់រស់នៅក្នុងទីក្រុង បុសតុន ដែលមានចម្ងាយប្រហែលជិត ១០០០គីឡូម៉ែត្រពីកន្លែងយើងរស់នៅ ប្រាប់ភរិយាខ្ញុំថាកន្លែងគាត់ត្រូវការបុគ្គលិក ។ ដូច្នេះ ភរិយាខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តនាំកូនទៅរស់នៅទីនោះដើម្បីមានការងារធ្វើ ។ ខ្ញុំឃាត់គាត់យ៉ាងណា ក៏គាត់មិនស្តាប់ដែរ ។ ទាល់ចំណេះ ខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តបើកឡានជូនគាត់ ឲ្យទៅរស់នៅទីផ្សេងបែកខ្ញែកគ្នាបណ្តោះអាសន្ន ។ មួយថ្ងៃមុនចេញដំណើរ ភរិយាខ្ញុំអុចធូបបីសរសៃយកទៅដោតនៅមុខរូបថតម្តាយខ្ញុំដែលស្ថិតនៅលើខ្នងទូរ ហើយនិយាយអេចអូចមិនដឹងជាគាត់បន់ស្រន់រឿងអីទេ ។ ស្អែកឡើង អ្នកគ្រូអនក្ខរកម្មរបស់គាត់ទូរសព្ទមកប្រាប់ភរិយាខ្ញុំថា កន្លែងលក់កូនឈើមួយដែលគាត់ស្គាល់ត្រូវការជ្រើរើសបុគ្គលិក ។ ផែនការធ្វើដំណើរទៅរស់នៅទីក្រុង បុសតុន របស់ភរិយាខ្ញុំក៏បានក្លាយជាផែនស្ករនាគ្រានោះទៅ ។ ចាប់តាំពីថ្ងៃនោះមក ឲ្យតែមានព្រឹត្តិការណ៍អ្វីមួយដែលគាត់ត្រូវប្រឈម ដូចជាកិច្ចសម្ភាសន៍សុំចូលធ្វើការងារជាដើម អ្នកផ្ទះខ្ញុំតែងតែអុចធូបបួងសួងនៅមុខរូបថតម្តាយខ្ញុំជានិច្ច ។ តាមពិត ជោគជ័យ ឬមិនជោគជ័យ គឺអាស្រ័យលើសមត្ថភាពរបស់ភរិយាខ្ញុំទាំងស្រុង ។ ក៏ប៉ុន្តែ ជំនឿទៅលើព្រលឹងដូនតា វាហាក់ដូចជាកប់ជ្រៅនៅក្នុងព្រលឹងមនុស្សរស់ ដែលយើងពិបាកនឹងបែងចែក ថាតើព្រលឹងមួយណាជាអ្នកសម្រេចជោគវាសនាមនុស្សនៅក្នុងដំណើរជីវិត ។ ក្រៅអំពីអន្តរាគមជួយដោះទុក្ខកង្វល់កូនចៅ ព្រលឹងដូនតាក៏ត្រូវបានខ្មែរយើងយកមកធ្វើជាភ្នាក់ងារសង្គ្រោះជីវិតពេលមានអាសន្នអន់ក្រដែរ ។ ថ្មីៗនេះ ពេលដែលខ្ញុំក្តៀនលាមកអស់រយៈពេលមួយអាទិត្យ មន្ទាប់ពីការវះកាត់ឫសដូងបាត ខ្ញុំក៏បានអុចធូបសុំឲ្យព្រលឹងដូនតាជួយ ។ នៅក្នុងជម្រៅចិត្តរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំដឹងថា វាជាបញ្ហាទាក់ទងនឹងជីវសាស្ត្រ (Biology) ដែលជាលទ្ធផលនៃការជួសជុលប្រព័ន្ធបន្ទោបង់របស់ខ្ញុំ ។ ក៏ប៉ុន្តែ មន្ទាប់ពីប្រើថ្នាំតាមក្បួនវេជ្ជសាស្ត្រអស់ចិត្ត មិនទទួលបានលទ្ធផលទៅតាមអ្វីដែលយើងរំពឹងទុក ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមគិតទៅដល់អំណាចអរូប ដែលជាទូទៅយើងមិនសូវនឹកនាទេ លុះណាតែស្ថិតនៅក្នុងសភាពទាល់ច្រក ។ សរុបមកវិញ ព្រលឹងដូនតាមិនមានអ្វីជាភស្តុតាងជាក់លាក់សម្រាប់បញ្ជាក់អំពីអំណាច ឬឥទ្ធិពលប្រាកដប្រជាឡើយ ។ ប៉ុន្តែ មានពលរដ្ឋខ្មែរជាច្រើន ទាំងគេទាំងខ្ញុំ ទាំងអ្នកមានចំណេះដឹងជ្រៅជ្រះ ទាំងអ្នកគ្មានចំណេះដឹង គោរពបូជាប្រៀបដូចជាអាទិទេព ។ វាជាអព្ភូតហេតុមួយដែលពិបាកយល់ ពិបាកពន្យល់ និង ពិបាកទទួលស្គាល់ ។ ជំនឿ! ៕