ចំណីខួរក្បាល

វេជ្ជបណ្ឌិតនិងគំនិតម្តាយខ្ញុំ ការបន្តពូជឬបីបាច់ថែទាំទារក មានការផ្លាស់ប្តូរពីជំនាន់មួយទៅជំនាន់មួយ ។ ដើម្បីធានានូវសុវត្ថិភាពរបស់ទារកដែលមាតាបិតាទូទៅស្រឡាញ់ស្មើជីវិតនោះ មនុស្សនៅក្នុងសម័យទំនើបនេះ តែងតែធ្វើតាមរបបគំហើញនិងការណែនាំរបស់អ្នកស្រាវជ្រាវនិងវេជ្ជបណ្ឌិត ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលរបបគំហើញណាមួយមិនត្រឹមត្រូវ ការអនុវត្តន៍តាមរបកគំហើញនោះនឹងក្លាយទៅជាមហន្តរាយដ៏ចុកចាប់មួយ ។ ទំនៀមទម្លាប់ដែលមនុស្សធ្វើតៗគ្នា មិនប្រាកដថាមិនល្អនោះទេ ថ្វីត្បិតតែវាមិនផ្អែកលើការស្រាវជ្រាវ ឬក៏របកគំហើញរបស់អ្នកជំនាញ ។ ឧទាហរណ៍ដ៏សាមញ្ញមួយគឺទម្លាប់របស់ម្តាយខ្ញុំ ។ កូនរបស់គាត់ទាំងអស់ដែលកើតមក គឺគាត់ដាក់ឲ្យដេកផ្ងារជានិច្ច ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ ម្តាយខ្ញុំថែមទាំងដាក់ទារកឲ្យដេកនៅក្រោមក្លៀករបស់គាត់ដើម្បីបំបៅដោះទៀតផង ។ គាត់ធ្វើដូច្នោះរហូតទាល់តែមានទារកមួយទៀតកើតមក ទើបរុញកូនបងឲ្យឃ្លាតបន្តិចដើម្បីដាក់ទារកប្អូនឲ្យគេងក្បែរគាត់វិញម្តង ។ ជាលទ្ធផល ទម្រង់លលាដ៍ក្បាលរបស់ពួកយើងផ្នែកខាងក្រោយមានភាពរាបស្មើដូចបន្ទះក្តារ ហើយយើងមានភាពស្និទ្ធិស្នាលជាមួយនឹងម្តាយច្រើនជាងឪពុក ។ នៅពេលខ្ញុំទៅដល់សហរដ្ឋអាមេរិកនៅទសវត្សឆ្នាំ ១៩៨០ ខ្ញុំបានឃើញបងថ្លៃខ្ញុំដាក់ទារកឲ្យដេកផ្កាប់មុខនៅក្នុងគ្រីប (គ្រែកូនក្មេង) ។ ខ្ញុំក៏សួរគាត់ថា ហេតុអ្វីបានជាដាក់កូនង៉ាឲ្យគេងដូច្នេះ ។ គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា ពេទ្យគេប្រាប់ឲ្យដាក់ទារកគេងដូចនេះដើម្បីឲ្យថ្ងាស់វាពយមកមុខនិងកុំឲ្យក្បាលវារាបស្មើនៅផ្នែកខាងក្រោយ ។ ខ្ញុំយកដៃមកស្ទាបក្បាលខ្ញុំផ្នែកខាងក្រោយហើយគិតថា ហេតុតែម្តាយខ្ញុំល្ងង់ទើបមិនដឹងថា ការដាក់ទារកឲ្យដេកផ្ងាធ្វើឲ្យក្បាលវារាបនៅផ្នែងខាងក្រោយ ។ មិនយូរប៉ុន្មាន មានពត៌មានផ្សាយជាញឹកញាប់អំពីទារកស្លាប់ដោយមិនដឹងមូលហេតុ ។ គេហៅការស្លាប់នោះថា Sudden Infant Death Syndrome (SIDS) ។ បន្ទាប់ពីមានការស៊ើបអង្កេតល្អិតល្អន់ គេរកឃើញថាមូលហេតុដែលនាំឲ្យទារកស្លាប់គឺដោយសាការដាក់ឲ្យវាដេកផ្កាប់មុខនាំឲ្យថប់ដង្ហើមព្រោះកវានៅទន់មិនអាចងើបកើត ។ ពេលនោះ ខ្ញុំនឹងទៅដល់ទង្វើរបស់ម្តាយខ្ញុំ ។ ក្បាលខ្ញុំដែលមានទម្រង់រាបស្មើផ្នែកខាងក្រោយរហូតដល់សព្វថ្ងៃជាសក្ខីកម្មនៃភាពឆ្លាតវាងវៃរបស់គាត់ ។ បច្ចុប្បន្ន ទារកទាំងអស់មិនត្រូវបានអនុញាតឲ្យដេកផ្កាប់មុខទេ ។ នៅមានរឿងមួយទៀតដែលខ្ញុំគិតថា អ្នកជំនាញខាងថែរក្សាទារកឆ្លាតមិនដល់ម្តាយខ្ញុំឡើយ ។ ជាគោលការណ៍អនុវត្តន៍នាពេលបច្ចុប្បន្ននៅសហរដ្ឋអាមេរិក ទារកទាំងអស់មិនត្រូវបានអនុញាតឲ្យគេងក្បែរមាតាឬបិតាទេ ។ មូលហេតុដែលគេធ្វើដូច្នេះព្រោះខ្លាចភូយដែលមាតាឬបិតាដណ្តប់នោះ វាទៅគ្របលើច្រមុះទារកនាំឲ្យថប់ដង្ហើមស្លាប់ ឬក៏មាតាបិតាផ្អៀងខ្លួនទៅសង្កត់ដៃជើងទារកនាំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ ។ គេឲ្យដាក់ទារកគេងនៅក្នុងគ្រីបរបស់វា គឺកូនគ្រែដែលមានរនាំងបាំងជំវិញ ។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅពេលទារកកើតចេញមកភ្លាម គេតម្រូវឲ្យដាក់ទារកនោះនៅលើដើមទ្រូងម្តាយសិន ដើម្បីភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងរវាងម្តាយនិងកូន ។ គេហៅទង្វើនោះថា៖ Kangaroo Birthing ឬ ឆ្លងទន្លេរបៀបសត្វ កាំងហ្គារូ ។ ការដាក់ទារកនៅលើដើមទ្រូងមាតានោះ គឺគេដាក់តែមួយភ្លែតទេ ។ បន្ទាប់ពីនោះគឺត្រូវដាក់ទារកឲ្យគេងដាច់ដោយឡែក ។ បើយើងសង្កេតមើលអំពីសត្វ កាំងហ្ការូ វាបីបាច់ថែរក្សាកូនរបស់វានៅក្នុងថ្នក់ (Pouch) នៅក្រោមដើមទ្រូងរបស់វា រាប់ខែឯណោះ មិនមែនតែមួយភ្លេតទេ ។ ដូច្នេះ ហេតុអ្វីក៏មនុស្សមិនដាក់ទារកឲ្យគេងនៅក្បែររាប់ខែដែរទៅ? ត្រង់ចំណុចនេះ ខ្ញុំនឹកទៅដល់ទម្លាប់របស់ម្តាយខ្ញុំដែលតែងតែដាក់ទារកឲ្យគេងនៅក្រោមក្លៀករបស់គាត់រហូតទាល់តែមានទារកមួយទៀត ។ បើយើងនិយាយអំពីទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធរវាងមាតាបិតានិងកូននៅសហរដ្ឋអាមេរិក ផលវិបាកដ៏ធំបំផុតគឺការមិនរស់នៅក្បែរឪពុកម្តាយ ។ យុវជនភាគច្រើនយកលេសទៅសិក្សានៅសាកលវិទ្យាល័យ ដើម្បីចាកចេញឲ្យឆ្ងាយអំពីឪពុកម្តាយ ។ ជាទូទៅ ពួកគេមិនវិលត្រឡប់មករស់នៅក្បែរឪពុកម្តាយវិញទេ ។ គឺទៅរហូតតែម្តង ។ តើវាអាចមកអំពីកង្វះភាពស្និទ្ធស្នាលនឹងគ្នានៅគ្រាដែលពួកគេជាទារកនោះដែរទេ? ការនិយាយថា សាលានៅឆ្ងាយទើបមានមុខវិជ្ជាដែលខ្លួនត្រូវរៀន ឬក៏ការងារដែលស្ថិតនៅជិតឪពុកម្តាយមិនអាចរកបាន គឺគ្រាន់តែជាលេសតែប៉ុណ្ណោះ ។ សហរដ្ឋអាមេរិកមានការអភិវឌ្ឃន៍ស្ទើរតែស្មើគ្នានៅទូទាំងប្រទេស ។ សាលារៀនគ្រប់មុខវិជ្ជានិងការងារអាជីពនៅទីណាក៏អាចរកបានដែរ ។ សូមបង្វែការពិភាក្សាមកនិយាយអំពីរឿងទារកគេងជាមួយឪពុកម្តាយបន្តទៅទៀត ។ មិនទាន់មានការស្រាវជ្រាវណាមួយដែលបញ្ជាក់ថា ទារកដែលគេងជាមួយមាតាបិតាយូរអង្វែង មានភាពស្និទ្ធស្នាលនិងរស់នៅកៀកកិតជិតមាតាបិតាច្រើនជាងទារកដែលមិនបានគេងជិតមាតាបិតានោះទេ ។ ប៉ុន្តែ សម្រាប់ខ្ញុំ ខ្ញុំយល់ថា ទារកដែលមានឱកាសគេងកៀកកិតនឹងមាតាបិតា អាចមានទំនាក់ទំនងល្អជាមួយនឹងមាតាបិតា និងបង្កឲ្យមានការងាយស្រួលក្នុងការណែនាំនៅថ្ងៃអនាគត ។ ទារកដែលទទួលបានការគេងជាប់ជិតនឹងមាតាបិតា អាចមិនងាយនឹងក្លាយជាឧទាមជន (Rebel against parents) នៅពេលដែលពួកគេមានអាយុចន្លោះពី ១៣ ទៅ ១៨ឆ្នាំឡើយ ។ ភ្ជាប់ជាមួយនឹងជំនឿនេះ ខ្ញុំបានសម្រេចធ្វើតាមទម្លាប់ម្តាយខ្ញុំជាជាងអ្វីដែលវេជ្ជបណ្ឌិតបង្គាប់បញ្ជា ពាក់ព័ន្ធនឹងការថែរក្សាទារក ។ ខ្ញុំមានកូនពីរនាក់ ។ នៅពេលពួកគេកើតមក យើងមិនដែលឲ្យពួកគេគេងដាច់ដោយឡែកទេ ។ គឺគេងនៅក្បែរឪពុកឬម្តាយជាប់ជានិច្ច ។ គម្រោងរបស់យើងគឺឲ្យកូនគេងនៅក្បែររហូតដល់ថ្ងៃដែលពួកគេចង់ចាកចេញទៅគេងនៅក្នុងបន្ទប់ដាច់ដោយឡែក ។ ការធ្វើរបៀបនេះ មានផលវិបាកខ្លះៗសម្រាប់យើងដែលជាមាតាបិតា ជាពិសេសនៅពេលដែលទារកទើបនឹងកើតមក ។ ដើម្បីកាត់បន្ថយហានិភ័យនិងការពារគ្រោះថ្នាក់ជាយថាហេតុ ខ្ញុំយកភួយមករុំដោយយកជាយម្ខាងញាត់នៅក្រោមខ្លួនរបស់ខ្ញុំរៀងរាល់ពេលដែលដាក់ទារកឲ្យគេញនៅក្បែរ ។ ខ្ញុំធ្វើដូច្នេះ ដើម្បីកុំឲ្យដៃរបស់ខ្ញុំវាសទៅត្រូវទារក ឬក៏ផ្អៀងទៅសង្កត់ទារកនៅពេលដែលខ្ញុំដេកលង់លក់ ។ បច្ចុប្បន្ន កូនរបស់ខ្ញុំមិនទាន់ចម្រើនវ័យដល់ថ្ងៃប្រកាសលទ្ធផលនៅឡើយទេ (The jury is still out) ។ ប៉ុន្តែ ផ្អែកលើការអភិវឌ្ឃន៍របស់ពួកគេ អ្វីៗហាក់ដូចជាកំពុងប្រព្រឹត្តិទៅ តាមដំណើរដែលយើងចង់បាន ៕