ចំណីខួរក្បាល

នរកប្រាំបួនជាន់ ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានមើលភាពយន្តឯកសារស្តីអំពីកវីដ៏ល្បីល្បាញមួយរូបរបស់ប្រទេសអ៊ីតាលី គឺលោក ដានតេ អាលីហ្គៀរី (Dante Aligieri) ។ ខ្សែភាពយន្តឯកសារនោះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំរលឹកទៅដល់អនុស្សាវរីយ៍សិក្សានៅមហាវិទ្យាល័យ ដ្បិតខ្ញុំធ្លាប់បានសិក្សាកំណាព្យរបស់គាត់គឺរឿង ចំអកព្រហ្មលិខិត (Divine Comedy) ។ នៅពេលគេនិយាយអំពីជីវិតលោក ដានតេ គេតែងតែភ្ជាប់វាជាមួយនឹងរឿង ចំអកព្រហ្មលិខិត (ឬ នរកប្រាំបួនជាន់) ដ្បិតជីវិតគាត់និងរឿងនិទាននេះ ហាក់ដូចជាបានវេញចូលគ្នាជាធ្លុងមួយ ។ លោក ដានតេ សរសេររឿង ចំអកព្រហ្មលិខិត ដោយផ្អែកលើការភ្លឹករបស់គាត់ ។ ព្រលឹងរបស់គាត់បានចាកចេញអំពីរូបទៅធ្វើទស្សនកិច្ចនៅឋាននរក រួចហើយវិលឆ្លងកាត់ឋានកណ្តាលទៅកាន់ឋានសួត៌ ។ ដោយហេតុតែរឿងនេះផ្តោតការពណ៌នាពិស្តារនៅក្នុងឋាននរក យើងមិននិយាយអំពីឋានកណ្តាលនិងឋានសួគ៌ទេ ។ តែសូមជម្រាបថា បើយើងគិតជាឋានានុក្រម ឋាននរកមាន ៩ជាន់ ឬ ៩ស្រទាប់ ។ ឋានកណ្តាលមាន ៧ជាន់ ។ ឯឋានសួគ៌ក៏មាន ៩ជាន់ដែរ ។ ជាទ្រង់ទ្រាយវប្បធម៌ ការពណ៌នាអំពីនរកទាំង៩ជាន់របស់លោក ដានតេ គឺមានលក្ខណៈស្រដៀងគ្នាទៅនឹងការពណ៌នាអំពីឋាននរកនៅក្នុងវប្បធម៌ខ្មែរ ។ សូម្បីតែដំណើរភ្លឹក ក៏យើងធ្លាប់ឮជាហូរហែនៅក្នុងដំណើរជីវិតពលរដ្ឋខ្មែរដែរ ។ នៅលើជញ្ជាំងថែវផ្នែកខាងត្បូងនៃប្រាសាទអង្គរវត្ត យើងមានចម្លាក់ដ៏ពិស្តារមួយស្តីអំពីអ្នកទោសនៅក្នុងឋាននរក ។ តាមពិត លោក ដានតេ សរសេរពណ៌នាអំពីនរក ៩ជាន់នោះគឺនៅឆ្នាំ ១៣០៨ ដែលមានរយៈពេលប្រមាណជា ២០០ឆ្នាំ ក្រោយពេលដែលខ្មែរឆ្លាក់ទិដ្ឋភាពស្ថាននរកនៅលើជញ្ជាំងប្រាសាទអង្គរវត្ត ។ មុនពេលលោក ដានតេ ភ្លឹកនិងមានឱកាសបានទៅធ្វើទស្សនកិច្ចនៅឋាននរក គាត់បានលួចស្រឡាញ់នារីម្នាក់ឈ្មោះ ប៊ៀតទ្រីស (Beatrice) ។ ជាអកុសល នាងប៊ៀទ្រីស បានស្លាប់នៅអាយុ ២៥ឆ្នាំ ដែលជាហេតុនាំឲ្យលោក ដានតេ ស្រងេះស្រងោចខ្លោចចិត្តជាខ្លាំង ។ គឺនៅក្នុងភាពត្រម៉ង់ត្រម៉ោចនោះហើយ ដែលព្រលឹងគាត់បានចាកចេញអំពីរូបទៅស្វែងរកកញ្ញា ប៊ៀទ្រីស ។ មុននឹងបានទៅជួប ប៊ៀទ្រីស ដែលស្ថិតនៅឯឋានសួគ៌ ព្រលឹងរបស់លោក ដានតេ ត្រូវធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ឋាននរកនិងឋានកណ្តាលជាមុនសិន ។ ដូចជាការធ្វើដំណើរឯទៀតដែរ ដំណាក់កាលទីមួយនៃដំណើរទៅកាន់ឋាននរក គឺចេញអំពីស្ថានីយ៍គមនាគមន៍ឬទីក្រុង ដែលមានឈ្មោះថា DIS (ឌីស) ។ គួរកត់សម្គាល់ថា ទីក្រុង ឌីស គឺស្ថិតនៅទីស្ថានដែលមនុស្សរស់នៅដែរ ។ ដូច្នេះ អ្វីដែលយើងហៅថា "ឋានកណ្តាល" វាក៏ជាផ្នែកមួយនៃឋាននរក ។ សូមមើលរូបភាពទីមួយដែលខ្ញុំដាក់ភ្ជាប់នឹងអត្ថបទនេះ ។ ស្រទាប់ខាងលើបំផុត ដែលមានសណ្ឋានដូចចំណតយន្តហោះនោះ វាជាស្ថានីយ៍ចេញដំណើរដែលមានឈ្មោះថា ឌីស ។ ព្រលឹងរបស់មនុស្ស និង សត្វ ព្រមទាំងខ្មោច គឺស្ថិតនៅទីនេះ ។ បន្ទាប់ពីព្រលឹងលាចាករូបនិងទទួលបានការអនុញាតឲ្យធ្វើដំណើរ យើងនឹងចាប់ផ្តើមធ្វើដំណើរទៅកាន់ជាន់ទីមួយនៃឋាននរក ដោយចុះតាមជណ្តើរដូចនៅក្នុងរូបភាព ។ មុនពេលចេញដំណើរ យមរាជ នឹងផ្តល់ទិដ្ឋាការឲ្យយើងថាតើត្រូវទៅស្នាក់នៅ ឬទទួលទោសនៅជាន់ទីប៉ុន្មាន ដោយផ្អែកលើកុសលកម្មនិងអកុសលកម្ម ដែលយើងបានប្រព្រឹក្តិកាលមានជីវិតនៅលើលោក ។ យើងអាចវិនិច្ឆ័យថា នរកជាន់ទីមួយគឺនៅក្នុងផ្នូរដែលជាតំបន់ស្ថិតនៅក្រោមឫសស្មៅបន្តិច ។ មនុស្សដែលមានគុណសម្បត្តិល្បីៗជាច្រើនដូចជា សូក្រាត អូមែរ ផ្លាតុង ពេលស្លាប់ទៅគឺត្រូវធ្លាក់នរកត្រឹមកម្រិតទីមួយនេះ ។ និយាយរួម នរកជាន់ទីមួយនេះគឺសម្រាប់ដាក់មនុស្សដែលមិនដែលស្គាល់ ឬមិនទទួលស្គាល់អត្ថិភាពអាទិទេព ។ គេហៅនរកជាន់ទីមួយនេះថា លីមបូ (Limbo) ឬទីស្ថានជនវង្វេង ។ គួរកត់សម្គាល់ដែរថា នៅលើខ្លោងទ្វារចុះមកកាន់ឋាននរក គេសរសេរពាក្យបដិសណ្ឋារកិច្ចមួយឃ្លាថា៖ "Abandon all hope, ye who enter here" (អ្នកដែលចូលមកដល់ទីនេះ លះបង់ក្តីសង្ឃឹមចោលឲ្យអស់) ។ ពាក្យនេះ មានន័យយ៉ាងសាមញ្ញថា៖ ព្រលឹងដែលធ្លាក់មកដល់ឋាននរក គ្មានផ្លូវនឹងវិលទៅកាន់ភពកំណើតវិញទេ ។ ស្រទាប់ទី២នៃឋាននរកគឺជាកន្លែងផ្តន្ទាទោសមនុស្សដែលលុះនឹងកាមរាគៈ ។ ជាន់ទីពីរនេះមានឈ្មោះថា ឡាស្ថ (Lust) សម្រាប់ដាក់មនុស្សដែលត្រេកត្រអាលនឹងកាមគុណ ។ យើងទាំងអស់គ្នា លើកលែងតែអ្នកដែលមិនដែលស្គាល់រសជាតិស្នេហ៍ ស្លាប់ទៅគឺប្រាកដណាស់នឹងធ្លាក់ចុះនរកជាន់ទីពីរនេះ ។ ស្រទាប់ទី៣នៃឋាននរកគឺសម្រាប់ផ្តន្ទាមនុស្សដែលលុះនឹងផឹកសុី ។ គេហៅជាន់ទី៣នេះថា គ្លូតតុននី (Gluttony) ។ អ្នកដែលសុីតាមឃ្លាន មិនប្រមាណដល់គ្នីគ្នា គឺត្រូវមកជាប់ទោសនៅទីនេះ ។ ឯជាន់ទី ៤ គេហៅថា ហ្គ្រីដ៍ (Greed) សម្រាប់ផ្តន្ទាទោសមនុស្សលោភលន់ផងទាំងពួង រាប់បញ្ចូលទាំងអ្នកហួងហែងឥតក្រែងរអែងចិត្តអ្នកដទៃ ។ នៅជាន់ទី ៥ គឺសម្រាប់ផ្តន្ទាទោសមនុស្សដែលពូកែខឹង ឬ អេងហ្គឺ (Anger) ។ មនុស្សប្រចណ្ឌប្រពន្ធឬប្តីទាំងអម្បាលម៉ាន ស្លាប់ទៅនឹងមកនៅរងទុក្ខក្នុងជាន់ទី ៥នេះ ។ ឯជាន់ទី ៦ យើងមិនបាច់ព្រួយទេ គេឲ្យឈ្មោះថា ហ៊ាសេ (Heresy) គឺសម្រាប់ផ្តន្ទាទោសអ្នកនិយាយដើមគេ ។ តើនរណាមួយដែលមិនធ្លាប់និយាយដើមគេនោះ! នរកជាន់ទី៧ ទី៨ និង ទី៩ គឺសម្រាប់ផ្តន្ទាទោសមនុស្សដែលទុយ៌សហួសនិស្ស័យ ។ ជាន់ទី ៧ គេឲ្យឈ្មោះថា វ៉ាយអូលេន្ស (Violence) សម្រាប់ផ្តន្ទាមនុស្សដែលលុះនឹងអំពើហឹង្សា ។ ជនផ្តាច់ការដែលសង្ហារខាងផ្តាច់ផ្តិលជីវិតអ្នកនយោបាយផងគ្នា រាប់បញ្ចូលទាំងស្រីស្នេហ៍លួចលាក់ផងដែរនោះ នឹងត្រូវធ្លាក់នរកមកដល់ជាន់ទី៧នេះ ។ ឯជាន់ទី ៨ គឺសម្រាប់ផ្តន្ទាទោសជនអន្យតិរ្ថិយទាំងឡាយណាដែលរកសុីគៃបន្លំ ឬនិយមបោកប្រាស់គេដោយប្រើពាក្យជោគជ័យ ឬយកបារមីមកធ្វើជាឡប់ឡែ ។ ជាន់ទី ៨នេះមានឈ្មោះថា ហ្វ្រោដ (Fraud) ។ នៅជាន់ទី ៩ ដែលស្ថិតនៅគៀកនឹងស្នូលផែនដី មានឈ្មោះថា ទ្រីឈឺរី (Treachery) គឺសម្រាប់ផ្តន្ទាទោសជនក្បត់ជាតិ ឬក្បត់ទំនុកចិត្តអ្នកដទៃ ។ ប្តីផិតប្រពន្ធ ឬប្រពន្ធផិតប្តី លោកសង្ឃតាំងខ្លួជាទេវតាដើរលើដី អ្នកនយោបាយបម្រើផលប្រយោជន៍ឲ្យប្រទេសដទៃ ។ល។ និង ។ល។ ស្លាប់ទៅគឺត្រូវមករងទុក្ខនៅក្នុងនរកជាន់ទី ៩នេះ ។ ខ្មែរហៅទីនេះថា ឋានបាតាល ។ ទីនេះ បើក្តៅគឺក្តៅលើសភ្លើង ។ បើត្រជាក់គឺត្រជាក់ជាងទឹកកក ។ អ្នកទោសដ៏ល្បីល្បាញបំផុតនៅទីនេះគឺ សាតាំង (Satan) ។ គាត់ជាអតីតទេវតាដែលមនុស្សនិងអាទិទេពផងទាំងពួង បរាមុខ ។ គួរកត់សម្គាល់ថា មនុស្សឬទេវតា ដែលជាទីសក្ការរឹតតែខ្ពស់ បើប្រព្រឹត្តិទោសកំហុស នឹងធ្លាក់នរករឹតតែជ្រៅ ។ ឋាននរកជាទីកន្លែងផ្តន្ទាទោស ។ ទីនេះមិនសុីសំណូកសំណែនដូចឋានសួគ៌ទេ ។ សុីតែរបស់ដែលគេក្រវាត់ចោល ។ ការផ្តន្ទាទោសគឺស្អាតស្អំ ឥតលម្អៀង និង យុត្តិធម៌ជាទីបំផុត ។ មនុស្សនិងទេវតា រាប់បញ្ចូលទាំងសមាជិកបក្សទេវតាដែលមានអកុសលកម្ម គឺត្រូវធ្លាក់នរកដូចគ្នា ។ យោងតាមរបាយការណ៍របស់លោក ដានតេ នេះ យើងមើលឃើញថា វាពាក់ព័ន្ធនឹងកម្មផលដូចរបកគំឃើញរបស់ព្រះពុទ្ធដែរ ។ ចំណុចរួមគឺការឈឺចាប់ (Suffering) ដែលកើតចេញអំពីកម្ម ។ ព្រលឹងទាំងអស់គឺត្រូវរងកម្មទៅតាមស្ថានទម្ងន់ទោស នៃកម្មរបស់ខ្លួន ។ មុននឹងបញ្ចប់អត្ថបទនេះ ខ្ញុំសូមលើកយកសំណួរមួយមកពិចារណា ថាតើឋានរកមានអត្ថិភាពដែរទេ ។ ផ្អែកលើហេតុផលមួយចំនួន ខ្ញុំទទួលស្គាល់អត្ថិភាពនៃឋាននរក ។ ការទទួលស្គាល់នេះ គឺផ្អែកលើកត្តា កម្មផល និង ភាវឈឺចាប់ ដែលព្រលឹងឬវិញ្ញាណរងទុក្ខ ។ វិញ្ញាណគឺជាឋាមពលដែលមានទំហំតូចល្អិតមិនខុសអំពីអាតូមឡើយ ។ វាអាចស្ថិតនៅក្នុងចក្រវាឡ៍ លើភព ឬនៅក្នុងភពតែម្តង ។ ដូច្នេះ ប្រការដែលព្រលឹង ឬវិញ្ញាណក្ខ័ន្ធមនុស្សធ្លាក់នរកទៅដល់ស្នូលផែនដី ដូចជាគ្មានអ្វីពិបាកយល់ ឬពិបាកស្រមើស្រមៃទេ ។ ឯកម្មក៏ជាឋាមពលដែលមានប្រភពចេញអំពីស្នូល (Core) ដ៏តូចល្អិតដូចអាតូមដែរ ។ កម្មមានបីផ្នែកគឺ មនោកម្មំ វាចាកម្មំ និង កាយកម្មំ ។ មនោកម្មំ គឺជាឋាមពលឬក៏ជាឫសគល់របស់ វាចាកម្មំ និង កាយកម្មំ ។ បើកម្មជាឋាមពល ផលរបស់វាក៏អាចមានទម្រង់ជាឋាមពលដែរ ។ ដូច្នេះ ផ្អែកលើកត្តាកម្មផល ព្រលឹង (Human souls) ដែលរងទុក្ខទោសនៅក្នុងឋាននរក គឺស្ថិតនៅក្នុងទម្រង់ឋាមពលនេះឯង ៕ Photos courtesy of: Lyusya Durasova et al. and Wikipedia

ចំណីខួរក្បាល

ចម្រៀងចំអេះចំអាសដែលគ្មាននរណាស្អប់ កាលពីសប្តាហ៍មុន ខណៈកំពុងច្រៀងការ៉ាអូឃេ កូនស្រីខ្ញុំរត់ត្រហេបត្រហបទៅប្រាប់ថាមានគេមកគោះទ្វារ ។ ខ្ញុំរត់មកបើកទ្វារក្រែងក្រុមហ៊ុនដឹកជញ្ជូនយកអីវ៉ាន់មកឲ្យ ក៏ជួបវ៉ាក់នឹងយុវជនដែលរស់នៅផ្ទះជាប់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំធ្លាក់ថ្លើមក្តុក ដ្បិតផ្ទះយើងមានជញ្ជាំងជាប់គ្នា ។ យុវជននេះប្រាកដជាមកស្តីឲ្យខ្ញុំ អំពីការច្រៀងអាឡេអាឡូនាំឲ្យរំខានដល់គាត់ហើយ ។ ខ្ញុំមិនទាន់ហើបមាត់ផង យុវជននោះក៏លំឱនកាយគោរពសុំទោសខ្ញុំ អំពីប្រការដែលគាត់មករំខានខ្ញុំ ។ គាត់មកនេះគឺមកសុំកត់យកចំណងជើងចម្រៀង ដែលខ្ញុំទើបនឹងច្រៀងប៉ុន្មាននាទីមុននេះ ដ្បិតអីវាពីរោះជក់ចិត្តដិតអាម្មណ៍ខ្លាំងណាស់ ។ ឮពាក្យនេះ ខ្ញុំភ្ញាក់ដូចគេជះទឹកដាក់កណ្តាលមុខ ពីព្រោះយុវជននេះមានអាយុប្រមាណជា ២០ឆ្នាំផ្លាយ ហើយជាក្មេងដែលកើតនៅស្រុកអាមេរិក និងមានឪពុកម្តាយជាជនជាតិកូរ៉េ ។ កុំថាឡើយដល់ទៅចេះស្តាប់ភាសាខ្មែរ សូម្បីតែប្រទេសខ្មែរស្ថិតនៅទីណាក៏នាយមិនស្គាល់ផង ។ អ្វីដែលធ្វើឲ្យយុវជនអ្នកជិតខាងខ្ញុំទាក់ចិត្តដិតអារម្មណ៍ គឺសម្លេងតន្ត្រីដែលប្រគុំដោយសិល្បករខ្មែរនៅក្នុងទសវត្សឆ្នាំ ១៩៧០ ។ ខ្ញុំនាំនាយទៅកាន់ស្ទូឌីយោការ៉ាអូឃេរបស់ខ្ញុំ ហើយឲ្យគាត់ធ្វើសម្លេងត្រាប់តាមបទភ្លេង ដើម្បីស្វែងរកចំណងជើងបទចម្រៀងដែលគាត់ចង់បាន ។ វាគឺជាបទ ចិត្តបងរំពឹង នៅក្នុងវេបសាយការ៉ាអូឃេអ័រកាដង់ របស់លោក គីម ដារ៉ែម ។ លោក គីម ដារ៉ែម គាត់តម្លើងសម្លេងឧបករណ៍តន្ត្រី ជាពិសេសសម្លេងស្គរដែក ឲ្យឮមុត (Sharp) ជាងសម្លេងអូរីជីណាល់ ។ គឺសម្លេងស្គរនោះហើយ ដែលពុះទម្លុះជញ្ជាំងថ្មបង្កឲ្យមានភាពរំភើបញាប់ញ័រ នៅក្នុងសោតារម្មណ៍យុវជនអ្នកជិតខាងខ្ញុំ ។ ជាអ្នកស្តាប់ចម្រៀងសម័យខ្មែរមួយរូប ខ្ញុំកត់សម្គាល់កត្តា "ឥតខ្ចោះ" មួយ (Refined) ដែលធ្វើឲ្យសម្លេងតន្ត្រីសម័យខ្មែរមានភាពទាក់ទាញ ។ កត្តានោះគឺ តុងសម្លេងឧបករណ៍ភ្លេង (Tune) ។ តន្ត្រីករខ្មែរហាក់ដូចជារឹតសម្លេងឧបករណ៍ភ្លេង ជាពិសេស ហ្គីតានិងស្គរ ឲ្យមានសំនៀងខ្ពស់ជាងគេបន្តិច (High Pitch) ។ ខ្ញុំមិនចេះលេងភ្លេងទេ ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំអាចស្តាប់សម្លេងឧបករណ៍ភ្លេងយកទៅផ្ទៀងផ្ទាត់គ្នា ។ បទចម្រៀងខ្មែរជាច្រើន មានបងប្អូនភ្លោះរបស់វាជាភាសាអង់គ្លេស ឬភាសាដទៃទៀត ។ ឧទាហរណ៍ បទ ស្រឡាញ់ស្រីតូច និងបទ Black Magic Woman ។ បទចម្រៀងទាំងពីរនេះ មានទម្រង់បទភ្លេងតែមួយ ។ ប៉ុន្តែ បើយើងស្តាប់ដោយផ្ទៀងផ្ទាល់ យើងអាចនឹងកត់សម្គាល់ចំណុចខ្ពស់ (High Pitch) នៅក្នុងការប្រគុំឧបករណ៍ភ្លេងជាភាសាខ្មែរ ។ ការវាយតម្លៃរបស់ខ្ញុំអាចលម្អៀងដោយសារខ្ញុំជាជនជាតិខ្មែរ ។ ក៏បុន្តែ យុវជនកូរ៉េអាមេរិកាំងដែលនៅផ្ទះជាប់ខ្ញុំនោះ មិនអាចលម្អៀងឡើយ (Unbiased) ។ គាត់មិនចេះភាសាខ្មែរទេ ។ ដូច្នេះ អ្វីដែលទាក់ចិត្តគាត់ឲ្យរំភើបញាប់ញ័រជាមួយនឹងតូរ្យ តន្ត្រីខ្មែរ គឺមានតែសម្លេងឧបករណ៍ភ្លេងតែមួយមុខគត់ ។ ឯសម្លេងឧបករណ៍ភ្លេងនេះទៀតសោត គាត់ប្រហែលជាធ្លាប់ស្តាប់ជាភាសាអង់គ្លេសរាប់សិបដងផងក៏មិនដឹង ។ សម្រាប់ខ្ញុំ ពេលស្តាប់សម្លេងហ្គីតាដែលតន្ត្រីករខ្មែរប្រគុំជាចង្វាក់ ឆា ឆា ឆា រ៉ុក ឬ ហ៊្សាក ម្តងៗ (Cha cha cha, Rock, Jerk) គឺប្រៀបបាននឹងស្តាប់សម្លេងហ្គីតារបស់លោក ជីមី ហេនរីក ជឺរី ហ្គាស៊ា និង កាឡូស សាន់តាណា ប្រគុំរួមគ្នានៅលើឆាកតែមួយ ។ តាមពិត គឺលោក កាឡូស សាន់តាណា (Carlos Santana) នេះហើយ ដែលជះឥទ្ធិពលខ្លាំងមកលើតន្ត្រីករខ្មែរ (Inspiration) ។ លោក សាន់តាណា ជាតន្ត្រីករមួយរូបដែលភាសាអង់គ្លេសហៅថា Prodigy (អ្នកមានទេពកោសល្យពីកំណើត) ។ គាត់ដើរប្រគុំតន្ត្រីជាមួយនឹងឪពុកគាត់តាំងពីអាយុ ៦ឆ្នាំម្លេះ ។ និយាយអំពីទេពកោសល្យ សូមវិលទៅនិយាយអំពីប្រធានបទចំអេះចំអាសវិញម្តង ។ ក្រៅអំពីប្រគុំតន្ត្រីសម័យបានល្អឥតខ្ចោះ សិល្បករខ្មែរក៏ពូកែសរសរបទចម្រៀងចំអេះចំអាសដែរ ។ ពូកែនៅទីនេះគឺមានន័យថា អ្នកនិពន្ធចេះប្រើសិល្បវិធី មិនងាយនឹងនរណាមើលដើមដានដឹងឡើយ ។ គាត់លាក់ភាវចំអេះចំអាសនៅក្នុង "អត្ថប្បដិរូប" ឬ មេតាហ្វ័រ (Metaphor) ។ អ្នកស្តាប់ដែលមិនទាន់មានបទពិសោធជ្រៅជ្រះ (Minor) យល់នៅក្នុងន័យអត្ថានុរូប ។ អ្នកស្តាប់ដែលមានបទពិសោធជ្រៅជ្រះ (Adult) ទើបអាចយល់អំពីភាវចំអេះចំអាសនៅក្នុងន័យអត្ថប្បដិរូប ។ ខ្ញុំនឹងលើកយកចម្រៀងពីរបទមកធ្វើបទបង្ហាញនៅទីនេះ ។ ប្រណាំងទូក ង បៈ បងទៅកាប់ចេក រែកមកបន្ទុំ ដើម្បីវេចនំទៅភ្ជុំនឹងគេ (ស្ទួន) នំចេកនំគមរៀបរយហូរហែរ ស្កាត់ជួបស្រីស្នេហ៍នៅឯវត្តថ្មី វត្តថ្មីៗ ។ សៈ អូនដើរកាត់ស្លឹក ទទឹកខ្លួនជោគ ទូលស្លឹកយកមកខ្ចប់ម្ហូបចំណី (ស្ទួន) យកទៅលេងភ្ជំប្រាថ្នាជួបថ្លៃ រសៀលម៉ោងបី ប្រណាំងទូកបង ប្រណាំងទូកបង ។ បៈ ទូកបងទូកវែង កន្សែងចងក្បាល ឈរចំកណ្តាលស្រែកច្រៀងផ្តោះផ្តង (ស្ទួន) ប្រណាំងទូកអូន យកឲ្យឈ្នះម្តង ចែវផងអុំផង ខ្លាចចាញ់ទូកស្រី ខ្លាចចាញ់ទូកស្រី ។ សៈ ទូកអូនទូកខ្លី កន្សៃចងផ្កា ប្រណាំងកាលណាតែងបានជោគជ័យ (ស្ទួន) បើបងប្រណាំង ហ៊ានភ្នាល់ដាក់អ្វី បើចាញ់ទូកស្រីធ្វើប្តីអូនទៅ ធ្វើប្តីអូនទៅ ។ នៅក្នុងន័យអត្ថានុរូបនៃបទចម្រៀងនេះ គឺត្រង់ភ្លឹងគ្មានអ្វីជាអាថ៌កំបាំងឡើយ ។ អ្នកស្តាប់មើលឃើញរូបទូកប្រណាំង ដែលមានកន្សែងចងនៅផ្នែកខាងក្បាល និងកម្រងផ្កាចងនៅផ្នែកខាងកន្សៃ ។ ប៉ុន្តែ បើយើងមើលតាមន័យអត្ថប្បដិរូបវិញ យើងនឹងមើលឃើញរូបភាពមួយបន្ថែមទៀត ។ ជាបឋម យើងត្រូវកត់សម្គាល់ពាក្យគន្លឹះចំនួនបី៖ ១) ស្កាត់ជួបស្រីស្នេហ៍ ២) ប្រាថ្នាជួបថ្លៃ ៣) ធ្វើប្តីអូនទៅ ។ ឯពាក្យចំអេះចំអាសដែលអ្នកនិពន្ធបង្កប់នៅក្នុងចម្រៀងគឺចាប់ពីវគ្គទីបីចុះមកក្រោម ។ "ទូកបងទូកវែងកន្សែងចងក្បាល" និង "ទូកអូនទូកខ្លីកន្សៃចងផ្កា" ក្បាលនិងកន្សៃទូកនៅទីនេះ គឺសំដៅទៅលើទម្រង់អង្គជាតិ របស់មនុស្សប្រុសនិងរបស់មនុស្សស្រី ។ ក្បាលទូកមានទង្រង់ស្តួចវែង ។ ឯកន្សៃទូកមានទម្រង់កន្ធែកខ្លី ។ អ្នកដែលមិនសូវស្គាល់ទ្រង់ទ្រាយទូកច្បាស់លាស់ អាចចូលទៅមើលក្បាលនិងកន្សៃទូក ង ដែលគេដាក់នៅក្នុងវត្ត ។ បើទូកនោះគេផ្កាប់ វានឹងបង្ហាញទម្រងរឹតតែច្បាស់ ។ ចំណុចមួយទៀតគឺ "ចែវទូក" ។ ពាក្យនេះ ខ្មែរយើងប្រើក្នុងន័យអត្ថប្បដិរូប សំដៅទៅលើចលនាសេពសន្ធវៈ ។ ក្តាមស្រង៉ែ បៈ រន្ទះបាញ់ខ្លាំងបាញ់ផ្ទប់ លាន់សូរទាំងយប់ បាញ់ផ្ទប់ភ្លឺស្រែ ក្តាមគ្រោងនិងក្តាមស្រង៉ែ (ស្ទួន) ទម្លុះភ្លឺស្រែបញ្ចូលទឹកថ្មី ។ សៈ ស្រែខ្ញុំភ្លឺធំគ្រាក់ៗ ដាំទាំងរពាក់ បន្លាពេញដី ហ៊ានកាយត្រូវតែហ៊ានក្ស័យ (ស្ទូន) តិចថារូបស្រីមិនបានប្រាប់បង ។ បៈ រន្ធសត្វកង្កែបទេម៉ុម បងសូមសំងំផងណានួនល្អង ថ្ងៃរះចាំរូបបងឆ្លង (ស្ទួន) កុំអីស្រីបងមេត្តាបងទៅ ។ ជាថ្មីម្តងទៀត បទចម្រៀងទីពីរនេះ បើមើលតាមន័យអត្ថានុរូប គឺគ្មានអ្វីគួរឲ្យចាប់ទោសអូសដំណើរឡើយ ។ រន្ទះភ្លៀងផ្គរនិងក្តាមកង្កែបកាយរន្ធពូនដីនៅតាមភ្លឺស្រែ គឺជាអព្ភូតហេតុធម្មជាតិ ។ ជនជាតិខ្មែរយល់ដឹងអំពីប្រការនេះស្ទើរតែគ្រប់ៗគ្នា ។ ឯដើមរពាក់ដែលភាគច្រើនដុះនៅតាមកែងភ្លឺស្រែនោះ ក៏ជារឿងធម្មតាដែរ ។ ប៉ុន្តែ បើយើងមើលអត្ថន័យនៃបទចម្រៀងនេះតាមរយៈអត្ថប្បដិរូប វាបង្ហាញន័យចំអេះចំអាសច្បាស់ដូចពន្លឺថ្ងៃ ។ នៅក្នុងដំណើរសេពកាមជាសាកល គេចាប់ផ្តើមដោយទង្វើមួយដែលភាសាអង់គ្លេសហៅថា Foreplay (បបោសអង្អែល) ។ នៅក្នុងនិមិត្តរូបនៃភាសាខ្មែរ យើងយកចលនាក្តាមកាយរន្ធ ជាតំណាងឲ្យការបបោសអង្អែល ។ អ្នកខ្លះប្រហែលជាឆ្ងល់ថា ក្តាមមានជើងស្រួចៗគួរឲ្យខ្លាច យកមកធ្វើជាតំណាងឲ្យការបបោសអង្អែល ដូចជាមិនសមទេ ។ តាមពិតចលនាក្តាមកាយរន្ធ មិនច្រងាប់ច្រងិលដូចសត្វពង្រូលកាយរន្ធឡើយ ។ កាលដើរឃ្វាលក្របីនៅជំនាន់ខ្មែរក្រហមត្រួតស្រុកខ្មែរ ខ្ញុំធ្លាប់អង្គុយមើលក្តាមកាយរន្ធ ។ វាមានភាពទន់ភ្លន់មិនចាញ់គូស្នេហ៍បបោសអង្អែលគ្នាទេ ។ កែងភ្លឺស្រែជាទូទៅមានទម្រង់ជាមុំទំហំ ៩០ដឺក្រេ ។ កន្លែងខ្លះ កសិករពង្រីកវាឲ្យលើសពី៩០ដឺក្រេ ដើម្បីងាយស្រួលដល់ការអូសនង្គ័លភ្ជួររាស់ ។ ដីនៅត្រង់ចំណុចកែងភ្លឺស្រែ ច្រើនមានសណ្ឋានខ្ពស់ជាងគេបន្តិច ។ ឯដើមរពាក់ ក៏ច្រើដុះនៅត្រង់ចំណុចនេះដែរ ។ បើនិយាយអំពីអត្ថប្បដិរូបវិញ ទម្រង់អវយវៈមនុស្សស្រីនៅក្នុងកិច្ចពីធីរួមភេទ គឺដូចគ្នានឹងកែងភ្លឺស្រែបេះបិទតែម្តង ។ សូមអធ្យាស្រ័យពីសំណាក់មិត្តអ្នអានផងចុះ ដែលខ្ញុំយករូបភាពមកពណ៌នាស្តែងៗ ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់បង្ហាញអំពីទេពកោសល្យរបស់កវីនិពន្ធខ្មែរ ដែលអាចបង្កប់អត្ថន័យមិនគួរគប្បី (Offensive languages) នៅក្នុងបទចម្រៀងប្រកបដោយភាពរមទមមិនគួរឲ្យជឿ ។ ចំណុចចុងក្រោយនៅក្នុងបទចម្រៀងនេះគឺ សត្វកង្កែប ។ "រន្ធសត្វកង្កែបទេម៉ុម បងសូមសំងំផងណានួនល្អង" ។ ក្នុងន័យអត្ថប្បដិរូប សត្វកង្កែបនៅក្នុងបទចម្រៀងខ្មែរ គឺយើងសំដៅដល់អង្គជាតិរបស់មនុស្សស្រី Texture (សាច់និងស្បែក) ។ ជាទម្រង់សិល្បៈចម្រៀង ជនជាតិខ្មែរយកសត្វកង្កែបមកលែបខាយ ប្រហែលជាតាំងតែពីសម័យអង្គរមកម្លេះ ។ មូលហេតុដែលខ្ញុំសន្និដ្ឋានដូច្នេះ ពីព្រោះជនជាតិខ្មែរនៅផ្នែកខាងជើងភ្នំដងរែកដែលយើងហៅរួមថា ខ្មែរសុរិន នោះ គឺនៅប្រើសត្វកង្កែបក្នុងចម្រៀងប្រជាប្រិយរហូតដល់សព្វថ្ងៃ ។ "រូបបងអាក្រក់ អូនអើយសក់បងក្រញ៉ាញ់ ស្រីៗចោមស្រឡាញ់ ព្រោះអីបងបាញ់កង្កែបត្រង់" ៕ រីករាយជាមួយនឹងទិវា បុណ្យចូលឆ្នាំខ្មែរ!!!