Monday, January 31, 2011

រឿងល្បើកនិងរឿងនិទាន

រឿង ទន្សាយមានមិត្តសម្លាញ់ច្រើន
ទន្សាយមួយមានសត្វជាច្រើន រាប់អានវាជាមិត្ត ។ ថ្ងៃមួយ
វាបានឮសម្លេងចចកមួយហ្វូងលូហៅគ្នា ដើម្បីដើរស្វែងរកចំណី នៅ
ក្បែរកន្លែងដែលវារស់នៅ ។ ដោយយល់ថា គ្រោះអាសន្ននឹងអាច
កើតមាន ដល់ជីវិតរបស់វា ទន្សាយក៏បានទៅសុំជិះលើខ្នងសេះ
ដើម្បីគេចពីហ្វូងចចកកំណាច ។ នៅពេលបានដឹងថា ទន្សាយសុំជិះ
លើខ្នងវា ដើម្បីគេចពីហ្វូងចចក សេះក៏ឆ្លើយដោះខ្លួនថាៈ វាជាប់រវល់
ជួយធ្វើកិច្ចការឲ្យម្ចាស់វា មិនអាចជួយដោះទុក្ខធុរៈទន្សាយបានទេ ។
“យើងជឿថា” សេះនិយាយទៅកាន់ទន្សាយ “មិត្តដទៃប្រាកដជាអាច ជួយដោះទុក្ខធុរៈឯងបានជាមិនខាន” ។ បន្ទាប់មក ទន្សាយក៏ទៅពឹង
គោ ព្រោះគោមានស្នែងមុតស្រួច អាចធ្វើឲ្យចចកខ្លាចបាន ។ ប៉ុន្តែ
គោឆ្លើយដោះសាថាៈ វារវល់មានការណាត់ជួបសង្សារ ។ ឮដូច្នោះ
ទន្សាយក៏ទៅពឹងពពែ ព្រោះពពែធ្លាប់រត់លេងជាមួយវា និងជាមិត្ត
ជិតស្និទ្ធនឹងវាជាងគេ ។ នៅពេលដែលពពែ បានឮទន្សាយសុំជិះ
លើខ្នងវា ដើម្បីគេចពីហ្វូងចចក វាក៏សម្តែងនូវការព្រួយបារម្ភថាៈ
រោមវាខ្លីណាស់ បើនឹងឲ្យទន្សាយជិះលើខ្នងវានោះ ក្រែងលោរអិល
ជើងធ្លាក់មក នាំឲ្យបាក់ដៃបាក់ជើង ។ “សម្លាញ់គួរទៅសុំជិះលើខ្នង
ចៀមវិញ” ពពែប្រាប់ទន្សាយ “ព្រោះចៀមមានរោមក្រាស់ ហើយ
វែងទៀត” ។ លុះឮពពែប្រាប់ដូច្នោះ ទន្សាយក៏ទៅពឹងចៀមឲ្យជួយ
សង្គ្រោះវា ។ ពេលនោះ ចៀមបានប្រាប់ទន្សាយថា៖ “សុំទោស
សម្លាញ់ យើងមិនចង់លូកដៃចូលក្នុងរឿងនេះទេ ព្រោះនរណាក៏ដឹង
ដែរថា ចចកចូលចិត្តស៊ីសាច់ចៀម ក៏ដូចជាសាច់ទន្សាយដែរ” ។
ខណៈនោះ សម្លេងលូនៃហ្វូងចចក ក៏បានខិតកាន់តែជិតមក ។
ដោយអស់ជំនឿ ទៅលើទឹកចិត្តសប្បុរសរបស់មិត្តភក្តិវា ទន្សាយ
ក៏ដាក់មេផាយយ៉ាងលឿន រហូតដល់ទីបំផុត វាបានគេចផុតពីគ្រោះ
មហន្តរាយ ៕


អ្នកមានមិត្តដែលគ្មានចិត្ត តាមពិតគ្មានមិត្តពិតប្រាកដទេ

(ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ រឿងល្បើកនិងរឿងនិទាន ភាគទី២)

Friday, January 21, 2011

រឿងល្បើកនិងរឿងនិទាន

រឿង ទន្សាយនិងអណ្តើក

ទន្សាយមួយបានឃើញអណ្តើកវារគើមៗ នៅលើវាលស្មៅក្បែរមាត់បឹង។
វាក៏ដើរទៅជិត ហើយនិយាយចំអកឡកឡាយឲ្យអណ្តើកថា៖ “នែ៎ ! បង
អណ្តើក នៅលើលោកនេះ ប្រហែលជាគ្មានសត្វជើងបួនណា ដើរយឺត
ជាងបងឯងទេ” ។ អណ្តើកឮទន្សាយនិយាយបង្អាប់វាដូច្នោះ វាក៏ឆ្លើយ
ឌឺដងដាក់ទន្សាយវិញថា៖ “ប្រាកដជាមាន ! សត្វនោះគឺទន្សាយ” ។
ទន្សាយឮអណ្តើកនិយាយដូច្នោះ វាអស់សំណើចយ៉ាងខ្លាំង ហើយក៏
តបទៅវិញថា៖ “បើអញ្ចឹង យើងគួរតែប្រកួតគ្នារត់ប្រណាំងសាកមើល
តើអ្នកណាលឿនជាងអ្នកណា ?” ។ “ល្អ !” អណ្តើកឆ្លើយតប “យើង
នឹងរត់ប្រណាំងគ្នា ឲ្យឃើញសខ្មៅម្តង ព្រោះខ្ញុំចង់ដឹងថា តើសត្វទន្សាយ

ដែលល្បីថារត់លឿន ដូចផ្លេកបន្ទោរនោះ អាចយកជ័យជម្នះលើខ្ញុំ

បានដែរឬទេ ?” ។
លុះព្រមព្រៀងគ្នាហើយ ទន្សាយនិងអណ្តើកក៏ទៅពឹងខ្លែង ឲ្យជួយ
ធ្វើជាអាជ្ញាកណ្តាល ។ បន្ទាប់ពីបានជ្រើសរើសទិសដៅ និងទីកំណត់
ក្នុងការរត់ប្រណាំងរួច ខ្លែងក៏បានពាំស្លឹកឈើក្រៀម យកមកតម្រៀប
គ្នាជាជួរ ដើម្បីធ្វើជាខ្សែបន្ទាត់សម្រាប់ចាប់ផ្តើម ។ លុះរៀបចំរួចរាល់
ហើយ ខ្លែងប្រាប់ទន្សាយនិងអណ្តើកថា៖ “នៅពេលដែលខ្ញុំរាប់ដល់បី
អ្នកទាំងពីរត្រូវចាប់ផ្តើមរត់ភ្លាម” ។ ប្រាប់រួច ខ្លែងក៏ចាប់ផ្តើមរាប់ៈ
“មួយ ! ពីរ ! បី !” ។
បន្ទាប់ពីខ្លែងរាប់ដល់បី ទន្សាយនិងអណ្តើកក៏ចាប់ផ្តើម រត់ប្រណាំងគ្នា
យ៉ាងលឿន ។ គ្រាន់តែមួយប៉ប្រិចភ្នែកប៉ុណ្ណោះ ទន្សាយបានរត់ទៅមុន
អណ្តើក ឆ្ងាយផុតកន្ទុយភ្នែក ។ ដល់ពាក់កណ្តាលទី ទន្សាយក៏ឈប់
ហើយក្រឡេកមើលមកក្រោយ ដើម្បីរកមើលថាតើអណ្តើក បានរត់មក
ដល់ត្រឹមណាហើយ ។ ប៉ុន្តែ វារកមើលមិនឃើញស្រមោលអណ្តើក
ឡើយ ។ ពេលនោះ ទន្សាយគិតក្នុងចិត្តថាៈ ទោះជាអណ្តើករត់មួយថ្ងៃ
ទល់ល្ងាច ក៏មិនអាចមកទាន់វាដែរ ។ លុះគិតឃើញដូច្នោះហើយ
ទន្សាយក៏ចូលទៅដេក នៅក្រោមម្លប់ឈើមួយដើម ។ ភ្លេចៗខ្លួន
ទន្សាយក៏ដេកលក់យ៉ាងស្កប់ស្កល់ ។ ពេលភ្ញាក់ដឹងខ្លួនឡើង វាក៏រត់
សំដៅទៅកាន់ទីកំណត់ ។ លុះទៅដល់ទីកំណត់ ទន្សាយស្រាប់តែ

ឃើញអណ្តើក នៅអង្គុយចាំវានៅទីនោះធ្វើព្រងើយ ៕

មិនត្រូវប្រមាទមាក់ងាយ គូបដិបក្ខរបស់ខ្លួនឡើយ

(ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅ រឿងល្បើកនិងរឿងនិទាន ភាគទី ១)

ចំណីខួរក្បាល

ឱកាសនៅក្នុងឧបស័គ្គ (Opportunity inside Obstacle) នៅក្នុងរង្វង់ជនអន្តោប្រវេសដែលទៅរស់នៅក្នុងប្រទេសថ្មី មានពាក្យមួយឃ្លាដែលគេតែងពោលថា៖ ជនអន្តោ...